Voor eenzaamen

[fol. *3r]

Aan mijne Vriendin.

Zie daar, lieve Charlotte! is nu het boek daar gij van gehoord hebt; het vriendelijk oog, waar mede gij telkens naar hetzelve vroegt, verzekert mij, dat het u, welkom wezen zal; en zo ver ik uwen smaak kenne, zullen er zeker eenige stukjes in zijn, die U gevallen zullen. Maar of het al de Lezers van het land voldoen zal, daaraan twijfel ik. Is het dan slegter geschreven? dat geloof ik niet, dan zou mijn oogmerk geheel

[fol. *3v]

verijdeld moeten zijn. - Maar de vorm en smaak verschillen, van die van mijn vorig werkjen, de onderwerpen zijn niet voor elk zoo belangrijk, - en - er zijn enige rijmeloze verzen onder; en daarom - algemeen, kan het zeker niet bevallen. - Maar hoe kan ik dit helpen? Het is een boek uit het hart geschreven.

De zugt naar lof was nooit het eerste roersel van mijn schrijflust, nog kon dat niet zijn: maar daarom is het mij niet onverschillig, hoe mijne Landgenoten de vrugten daarvan ontfangen. Zelf heb ik vermaak, om al schrijvende mijne gedachten te ontwikkelen, dus breng ik den tijd mijner uitspanning het aangenaamst door, en komt daar het denkbeeld bij, dat ik het genoegen, en misschien het nut, van een of ander mijner medemenschen bevordere, dit vuurt mijn moed aan, en leert de ondervinding dat mijne hoop gegrond was, dan ben ik geheel vergenoegd.

[fol. *4r]

Hoe gaarn gaf ik mij toe in deze vleiende gedachte: ‘Hier zit mogelijk een moegewerkt hoofd, dat in een uur meer denkt, dan ik in vele dagen, - dat met eenen opslag zijner oogen, dieper ziet dan ik naa lange navorschingen; een mensch in wiens tegenwoordigheid de eerbied mij zou doen zwijgen, dit verwaardigt zig om, in een uur van uitspanning, mijn boek in de hand te nemen en zijn gelaat zegt: ik lees waarheid.’

‘Daar, verlaat een lief meisje haar speeltafel of gezelschap, en gaat met mijn voor eenzamen, eenzaam in haar tuin of bosch wandelen, en gevoelt dat de vermaken der ziel, verre, zeer verre, die van haren leefkring overtreffen; en tranen van edel gevoel bevogtigen het blad, dat haar 't schoon der natuur, het heil van onzen godsdienst, de goedheid van zijn verheven voorwerp afmaalt.’

[fol. *4v]

‘Ginds zal een ongelukkige, die iets dierbaars missen moet, die door tegenspoed wordt gedrukt, de taal van zijn hart lezen. Op zijn distelig pad, strooi ik hem dan eenige bloemen; mijn troost, en hoop voed de zijne, en deze zal hij medenemen, naar die wereld, daar alle tranen zullen worden afgewist, en welligt, al bewoonden wij een verschillend wereldoord, al kenden wij elkanderen niet, welligt, zal hij daar bij onze ontmoeting zeggen: Ik beminde u reeds op aarde.’

Door de gedachten: ‘dit is mogelijk’ aangemoedigd, geef ik mijn boek aan zijn lot over, - en in uwe handen Charlotte, dit weet ik, blijft het een middel ter aandenking van uwe vriendin.

Elisabeth Maria Post.

Arnhem den 18 van Wijnmaand 1789.

[fol. *5r]

NB. Gij zult een Dichtstukje op de Herfst, reeds in het Land gedrukt, hier herhaald vinden, om dat het tweemaal over, met een den geheelen zin veranderende fout gebleven is, die het nu niet meer heeft.