Reinhart, of natuur en godsdienst

XXXI.

Ook mijn Retraite, mijn voorheen zoo geliefd verblijf, waar mijne ziel zoo dikwijls, door een blijmoedigen godsdienst, zig geschikt maakte om de genoegens van dit leven recht te genieten, en deszelfs rampen te draagen; daar zoo veele stille uuren in een weinig gekend genoegen vervlogen, daar ik zoo veele kinderlijke beden tot God, mijnen hemelschen Vader opzond, die Hij verhoorde, ook deeze lieve Retraite heb ik vaarwel gezegd, en bij mijn laatste bezoek, hier traanen van gevoelig berouw geweend, dat deeze cel mij niet altijd is gebleven, het geen zij eenmaal was: o! dan zeker zou dit eindje leven, dat ik, na het afscheiden van mijne Gade, hier heb doorge-

[p. 336]

kwijnd, niet zoo akelig geweest zijn; had mijn hart hier kinderlijk omtrent God blijven verkeeren, en zijne vaderliefde niet verdacht, noch gevoelloos behandeld, en zijnen weg als hard beoordeeld, dan zeker had de godsdienst, in het grievendst gemis, mij den troost niet ontzegd dien hij alle zijne vrienden bezorgt; maar ik zonk in het bedwelmend gevoel van mijn verlooren genoegen weg, en leed zonder troost! Nu, dit is hier voorbij: o! mogt ik in 't vervolg meer weenen zoo als 't een Christen past! nog eenmaal knielde ik hier plechtig neder, en bad God om deeze genade; ik dankte Hem voor al het goede dat Hij mij hier gedaan had, maar Hem voor mijn lijden te danken, Karel! dit kon ik niet; dit hoop ik daar te doen, daar alle lijden ophoudt: ik bad den God, die mij als vreemdeling bewaard en verzorgd had, een veilig geleide met mijne kindertjens, op een gevaarvolle reize, af; en ging toen met een diep weemoedig en verbrijzelend gevoel van de veranderlijkheid der wereld, van hier: al wat mij niet nuttig was, liet ik voor den jongeling, die hier mijne plaats bekleden zal, achter, met eene vuurige opwekking om dit tot zijn voordeel te gebruiken, en ééne aangenaame gedachte vloog mij, bij het uittreeden van mijne hut, door de ziel: misschien zal mijn willem, in rijper jaaren, hier zijn' geboortegrond

[p. 337]

betreden, en als jongeling het genoegen weder komen zoeken, dat hij hier als kind genoot; misschien zal hij in dit hutjen den God aanbidden dien ik hier vereerde: ach! lieve hut! dat dan geene stormen u vernielen, geene lucht u verteere; blijf een monument van verborgen' godsdienst, en wees mijnen zoon dat eens, dat gij zijnen vader dikwijls waart, een Bethel.

En gij, grijze boomen! die ginds het graf van mijne nannie bedekt, ei ruischt nog eens voor den gevoeligen jongeling een sterflied boven de asch van zijne moeder, op dat hij zig haare deugd herinnere, en haar voorbeeld volge; bewaart de spreuken die ik in uwe schors sneed, op dat dan, als ik reeds lang bij de dooden vergeeten ben, mijne bevinding hem nog wijsheid en vreugde geeve.