Reinhart, of natuur en godsdienst

XXIX.

Ik heb nu order op mijne zaaken gesteld, en ben bijna reisvaardig; ik heb mijn afscheid op Recompence genomen; ik heb dien dierbaaren grond voor 't laatst betreden, en voor het laatst mijnen braven vader aan mijn kinderlijk hart gedrukt; dit afscheid viel ons beiden zeer hard, te hard om het door eene omstandige beschrijving nog eens te vernieuwen; het is nu voorbij, en God, hoop ik, zal dien braaven grijsaart troosten en ondersteunen! o! hoe vaderlijk, hoe teder waren zijne korte redenen! en hoe roerend zijn zwijgen!.... mijne kindertjens nam hij ook in zijne armen, kuschte hen goeden nacht, en zeide:‘Ach! lieve wichtjens!

[p. 332]

in u omhels ik uwe moeder; doch 't is voor het laatst, vaar eeuwig wel! God geeve dat ik u wederzie boven de starren!’ ik heb hem plechtig bezwooren, bij mijne onstervelijke liefde bezwooren, om de kinderen van zijne nannie zoo optekweeken, zoo als hij haare moeder deed; dit stelde den goeden grijsaart gerust. ‘En gij, mijn zoon!’ zeide hij tegen mij,‘vaarwel; laat den godsdienst uwen neêrgezonkenen moed opbeuren; reis voorspoedig, en word uwe braave, uwe grijze moeder weêr, dat gij mij waart, een steun des ouderdoms; lang zal ik, dit gevoel ik, uw vertrek niet beweenen, maar tot aan mijn jongsten snik u, als mijn lieve zoon, die mijne nannie eens waardig was, zegenen; en gij, waar en hoe lang gij leven moogt, vergeet, zoo lang gij uwe Gade gedenkt, haaren ongelukkigen vader nooit.’

Of de edele man nog meer zeide, weet ik niet; maar dit weet ik dat ik mij losrukte uit zijne armen, en mij met mijne kleinen wegmaakte; dat ik, zoo lang ik leeve, ook dit roerend tooneel niet kan vergeeten, en God voor dien vader bidden zal: o! Hemel! voor hoe veel lijden is de mensch op deeze wereld bestemd!

Hoe jammert het mij dat ik den lieven grijsaart verlaat; maar ik moet, Karel! mijn leven

[p. 333]

kwijnt weg, en wat werd 'er hier van mijne kinderen!