Reinhart, of natuur en godsdienst

XXVIII.

Mijn besluit is genomen, Karel! ik moet deezen oord verlaaten; zoo te leven is erger dan de dood; zeker, waar ik heen ga, mijne droefheid zal, of wil ik niet ontvlugten; al reisde ik voord tot een der wereldpoolen, de schim van mijne geliefde zal mij zeker volgen; doch dat eeuwig eenzelvige, dat rustloos omdoolen in den eigen kring van pijnlijke gewaarwordingen, dat nagevoelen van het voorledene, zal eenigzins verflaauwen, wanneer ik den oord verlaat die mij deeze veranderde tooneelen voorheen vertoonde: het is dit lijden niet dat ik schuw, maar deszelfs gevolgen; zoo lang dit zoo ijslijk aan mijn hart

[p. 329]

knaagt, kan ik mijnen pligt aan mijne kinderen niet betrachten; welligt zal mijn vaderlijke grond, zal uwe vriendschap, en het wederzien van mijne tedere moeder, zoo God mij dit vergunde, eenige verandering ten goede in mijn hart maaken; en, ten minsten zoo het verdriet mijn leven afknaagde, dan zullen mijne onnozele wichtjens in veiliger handen zijn, dan waarin ik hun hier kan achterlaaten; want mijn vader is, door jaaren en kwelling, nabij zijn graf gebragt.

Ik zal den jongeling ***, die hier voorleden jaar aankwam, het opzicht over mijn Solitude toevertrouwen; hij schijnt mijn vriend, en zijn oprecht gelaat belooft mij getrouwheid.

nannie's vader, hoe zeer hij mij, en mijne kindertjens, bemint, keurt, om hunnen wil, mijn ontwerp goed; en hoe zeer mijn weggaan, dat hem in eene geheele eenzaamheid storten zal, hem aandoet, tog schijnt het mij toe, dat hij, na dat zijn hart de grootste verliezen geleden heeft, ook de mindere bedaarder tegenziet: o! kon ik van deezen edelen vader moed en gelatenheid in mijn ongeluk leeren!

Eene zwarigheid, die zig tegen mijne wegreis opwerkt, drukt mijn hart onbeschrijvelijk:

[p. 330]

ik moet mijne nannie achterlaaten; mijn stof zal niet bij haar stof rusten; in dien zoeten droom heb ik mij zoo dikwijls vermaakt, en nu zal ik niet eens meer bij haar graf weenen kunnen; dit is mij zeker een gevoelig, hartlijk verlies, maar wat evenwel is mij die kille, ziellooze asch tegen 't belang mijner kindertjens; die asch, ja, blijft mij heilig, maar, helaas! troosten kon zij mij niet; mijn geest intusschen blijft, waar ik ook zwerve, vereenigd met haar' geest; en het stof van mijne geliefde, zal dat ook gevoelig zijn voor de koele omarming des grafs? ach! neen, dit denkbeeld is een harsenschim; mijne asch en die van mijne Gade zal niet gewaar worden of wij rusten in dezelfde grot; als ik tot den einde toe, door beproeving en lijden heen, volharden mag in 't geloof waarin mijne Gade stierf, dan zal ik zalig met haar verrijzen; zij moge dan in America, ik in Europa ontslaapen, die afstand zal voor een hemelsch ligchaam klein zijn; met dankbaare vrolijkheid, zullen wij elk zijne eenzaame herberg vaarwel zeggen, en het plekjen zegenen, daar ons stof de zorgen van het leven uitsliep; daar wij ons bij de eerste ontwaaking zalig gevoelden, en dan elkaêr met de snelheid van het licht tegen ijlen; dan, indien blijden, kommerloozen morgen, zullen wij niet meer gevoelen van den langen, treurigen nacht, die ons gescheiden hield; maar wij zullen weenen van vreugde: o! dien blijden

[p. 331]

morgen! ook den treurigen nacht des doods hijg ik smachtend tegen! ach! hoe gaarne zou ik nu, zat van moeite, inslaapen! doch neen, mijn besluit is genomen, vervult God mijne bede, dan breng ik eerst mijne weêrlooze kindertjens onder uw opzicht, en aan het hart van mijne lieve moeder.