Reinhart, of natuur en godsdienst

XXVII.

Zoo al mijmerend en zuchtend, sleept de eene dag na den anderen voord; mijne ziels- en ligchaams-krachten verminderen, en de vermogens tot mijn werk ontbreeken mij; mijn geest kan geen plannen meer maaken; vinding, moed, lust, kracht, alles is met nannie weg: mijn Solitude vertoont, helaas! de akker van eenen mismoedigen eigenaar: de arbeid der Negers verslapt, nu geen vrolijke, ieverige meester hen door gepaste belooningen, en door zijn voorbeeld aanmoedigt: het gras groeit tusschen de boomen, en de vruchten verdorren, ongeplukt, aan dezelven; alles gilt de kwijning en verlatenheid van het landgoed uit, dat korts, onder mijne vlijtige zorg, een Eden was: alles is zoo veranderd

[p. 328]

als mijn eigen gelaat; zelfs de klaagtoon van mijn duifjen is geëindigd in diepe, doodsche stilte; 't is gestorven van verdriet, het goede diertjen! en zijne droefheid is voorbij, maar ik leef nog: o, Karel! als de droefheid ook mij maakte zoo als ik wenschte, wat werd 'er dan van mijne kindertjens!