Reinhart, of natuur en godsdienst

XXIV.

louize word een engeltjen; de trekjens van haar gelaat gelijken volmaakt die van haare moeder; de toon zelfs van haare stem zal de stem van haare moeder worden; het zelfde vuur dat in nannie's hemelsche oogen flonkerde, dat, na eenen matten, stervenden blik daar in verdoofde, gloeit in die der kleine louize; het zachte rood, dat mijne nannie's stervende kaaken nog verwde, lacht op haare koontjens; haar gulle mond schijnt mij te willen zeggen,‘dat zij 't hart van haare moeder bezit,’ en de zwarte hairlokjens krullen om haaren poezeligen hals: zoo was eens mijne nannie, nu - een prooi der verrotting! en ach! ook dit tedere

[p. 322]

bloesemknopjen kan worden afgeslagen eer het ontluikt: ik kan dit lieve kind niet aanzien, zonder dat weemoedige traanen mijne oogen benevelen, en tog zijn deeze traanen mij zoet; ik gevoel bij dezelve, met vreugde, de waarde van het pand dat zij mij achterliet, en het bevallige meisjen wordt mij onbegrijpelijk dierbaar.

Maar hoe dierbaarer het mij wordt, des te meer kan mij haar mogelijk ongeluk, en de vrees voor haar toekomstig lot, benaauwen: o! mijn vriend! zoo eens dit lieve kind, door gebrek aan eene wijze, voor haar geschikte, opvoeding, bedorven werd, hoe jammer ware dat! hoe veel had ik dan voor mijne rekening; en evenwel met den besten wil, met de ieverigste pooging, kan de trouwste vader niet dat, wat eene tedere moeder kan: en als ik daarbij overweeg, wat al rampen en onheilen 'er boven het reddeloos kinderleven zweeven; hoe veele gevaaren vooral het zwakke, weêrloos meisjen dreigen, althans wanneer geene moederlijke zorg het beschermt, o dan bloedt mijn hart! wie weet hoe veele bittere traanen haar pad nog eens besproejen, hoe veel distels haare voeten eens wonden zullen! wie weet hoe dikwijls zij den vroegen dood van haare moeder bejammeren zal! of mogelijk zal een guure storm dit veel belovend roozenknopjen wel afslaan, en het ontijdig

[p. 323]

vernielen; alle die akelige onzekerheden bedwelmen somwijl mijne ziel, en, in de vervoering eener hevige droefgeestigheid, wensch ik dan weleens dat mijne onnozele kindertjens maar sterven mogten, eer zij de ellenden van het leven leeren kennen; mogten zij met mij, uit eene wereld vol lijden, geborgen worden in het graf van hunne moeder! daar snak ik naar even als een moede daghuurder naar den stillen avond; want ik ben mat van kommer, en verzadigd van verdriet; voor mij is geen beter schuilplaats dan de schoot der aarde; daar houden moeite en verdriet op; daar hoort men de stem des drijvers niet meer; o hoe zacht zal ik daar insluimeren aan de zijde van mijne Gade!