Reinhart, of natuur en godsdienst

XXI.

Bij die groote gedachte: de eeuwigheid zal mij mijne nannie wedergeeven, liet ik gisteren de pen uit mijne hand vallen, en dacht den troost daar van peinzend na; sedert zweeft zij gestadig voor mijne ziel, en zij spreidt een vrolijker schemerglans op alles wat ik zie; bij deeze is mij de aarde zulk een huilende wildernis, en mijne ziel zoo wanhoopig niet! nu schijnt het mij zelfs dwaasheid toe, zoo wanhoopig droevig te zijn, om dat mijne lieve reisgenoote wat eerder t'huis was dan ik; ik zal tog eens bij haar komen, haar wedervinden om niet weêr te scheiden: hoe kan ik wanhoopig zijn, om dat het voorwerp van mijne tederste liefde, zoo veel gelukkiger is dan ik, en voor de gemengde vreugde van dit leven ongestoorde zaligheden van den Hemel geniet? om dat zij van een tamelijk ge-

[p. 299]

lukkig mensch een volmaakt zaligen engel werd? o mijn vriend! ik gevoel hoe onbetamelijk mijne droefheid was; en konde deeze lieve hemelinge getuige zijn mijner aardsche smerten; konde die engel het lijden van den krimpenden worm zien, hoe zou zij mijne traanen veroordeelen, hoe zou zij mijn morren tegen God, wien zij als enkel goedheid kent, afkeuren! hoe zou zij mij moed instorten, om door betere, mijnen godsdienst waardiger traanen, mij rijp te maaken voor haare zaligheid; en door mijne laage droefheid, die geen toekomstigen burger des hemels past, mijn leven niet te verkorten! hoe zou zij mij opwekken om mijn eenzaam pad hoopend te bewandelen, tot dat haar en mijn Leidsman mij wederbrengt in haare armen: o! mij dunkt, zij slaat van haar zalig verblijf een medelijdenden blik op mij neder; zij zegt mij dit, en ik wil hooren; ik wil lijden en hoopen.

Ach! konde ik altijd zoo denken, mijne ziel zou niet in zulk eenen naaren nacht omdoolen, maar zig verheffen boven haar lot; de godsdienst, ja, ik gevoel het, de godsdienst heeft een zalig vermogen om de rust in beroerde harten te storten, en den storm der driften te doen bedaaren: even als een matte reiziger, die, in een stikdonkeren nacht, de winden

[p. 300]

rondom zig hoorde loejen, en den hagel rammelen, terwijl zijn ruwe, oneffen weg met niets dan distels bezet is, en dan op ééns de lieve maan aan zijnen zichteinder ziet oprijzen, en zijn droevig pad met een zachten glans beschijnen, even zoo ben ik te moede, nu de godsdienst dien zaligen troost aan mijn hart doet gevoelen; de storm loeit, de hagel rammelt nog rondom mij, de distels steeken nog, maar ik zie bij dat helder licht waar ik mijne treden zet, ik zie dat 'er een einde aan mijnen weg is, en ik wandel moedig voord.

Nu geloof ik dat het vaderlijke goedheid kan zijn die mij dit lijden beschikte, al kan ik niet zien hoe zij werkt; ik weet den zamenhang van Gods plan niet, noch hoe wijs, hoe schoon deeze gebeurtenis daarin is zamengeweeven; ik ken den besten weg niet om mijn waar, mijn eeuwig geluk te bevorderen, maar dit weet ik, dat de eeuwige Goedheid, die een wormtjen op zijnen struik verzadigt, geen vermaak vinden kon in mijne traanen, zoo deeze traanen niet bevorderlijk waren aan zijn groot doel: moet het mij dan niet genoeg zijn, op Gods woord te mogen gelooven, dat Hij mijne benaauwdheid kent, en mijne traanen bewaart; dat, wat mij ook begeeve, zijne trouw en zijne goedheid onveranderlijk zijn; dat

[p. 301]

mij, aan 't eind van mijn moejelijk pad, rust, en na mijn bangen strijd eene kroon wacht; en dat ik eens, o zalige hoop! mijne verlorene, zoo lang beweende lotgenoote, na eenige wegvlugtende jaaren des afzijns, voor eeuwig zal wederzien, veel zaliger wederzien dan ik haar hier zag: o mijn Heiland! voor u kniel ik verstomd neder, en mijne vloejende traanen zijn nu een danklied voor uwe verlossende liefde: o! konde ik altijd zoo weenen!