Reinhart, of natuur en godsdienst

XX.

Dikwijls vraagt willem of louize mij, om met hun na de vogelen te gaan, zoo als zij dagelijks met hunne moeder deeden; en, ach! hoe hard valt mij deeze plaatsvervanging! doch hen door eene weigering te bedroeven, dit kan ik ook niet: ik ga dan schoorvoetende, en als angstig om de plaats te betreden, daar zoo veele voetstappen

[p. 296]

van mijne lieve nannie gedrukt zijn, en tevens door een geheime simpathie aangetrokken, daarheen, en gevoel hier eene onuitdrukbaare ledigheid; dit plekjen, en deeze bezigheid waren voorheen mij zeer lief; doch al wat mij voorheen geviel, is mij nu een last; alles verveelt mij, en de Natuur is dood voor mij: de liefde tot mijne medeschepselen slaapt, en het deelen in de vreugde hunner aanweezigheid, is in mijn smachtend hart uitgestorven: voorheen kon een dansend mugjen mij vrolijk maaken, en nu, nu kunnen mijne huppelende kindertjens, met al hunne toverachtige bevalligheid, nog naauwlijks een glimplach op mijn droevig gelaat doen zweeven: ach! hoe is alles veranderd! alles ledig, alles woest! en als met nannie gestorven: dit eilandjen was haar liefst verblijf; met hoe veel bezorgde goedheid reikte zij hier de vogelen hun voedsel; zij allen kenden haar, en vloogen haar, bij haare nadering, tegen: wanneer ik nu het Mirtheboschjen aanzie, waar zij zoo dikwijls met verkwikking nederzat, en mij het engelachtig gelaat verbeeld dat zij dan vertoonde, waarop de rust en kalmte stonden afgeschetst, en nu alles zoo diep ledig, en niets bij mij vind dan twee moederlooze kindertjens, o! dan krimpt mijn hart weg, en ik gevoel mijne eenzaamheid met een grievende naarheid! niet slechts de plaats van mijne vriendin blijft hier

[p. 297]

ledig; maar de woestheid en onorde die hier heerscht, roept mij, bij elke voetstap, toe:‘Dat haare zorg hier niet meer waakt!’ de schuwe vogelen, door vreemde handen, op onbepaalde tijden, verzorgd, kwamen, als uitgehongerd en woest, hunne kleine verzorgers aan den opgang van hun eilandjen tegenvliegen, die, al schreeuwende van angst, hunne korfjens ledig strooiden: in de hoenderhokken lagen eieren vertrapt, en broedende moeders zaten, onverzorgd, op haare nesten; alles droeg het kenmerk dat de zachtaartige meesteres haare zorg aan eenen moedloozen man, of aan min gevoelige vreemden had overgelaten.

Hier, Karel! op dit eilandjen, was de plaats, waar ik, voor eenige jaaren, den Hemel met haar bad om zamen te sterven; maar helaas! deeze wensch bleef onvervuld! zij werd weggerukt van mijne zijde, eenzaam moest ik achterblijven, en het leven werd mij eene huilende wildernis.

Hoe rampzalig heeft mij de liefde gemaakt... doch neen, dit is al te veel gezegd, want al de smerte die zij mij doet lijden, kan niet opweegen tegen de vreugde die ik eens genoot: 't is waar nu is die voorbij, doch maar voorbij in dit leven, de eeuwigheid zal mij immers eens

[p. 298]

weêrgeeven wat mij het wreede noodlot ontnam? o! die gedachte geeft licht op mijn pad! zoo helder heb ik die nog niet eenmaal geloofd....