Reinhart, of natuur en godsdienst

XIX.

Zoo dikwijls als ik de onderscheidene charaktertrekken van mijne kindertjens bespeur, en zoo veel aanlagen tot goedheid en edelheid, zoo wel als tot ondeugd en ongeluk, wanneer hunne neigingen niet voorzichtig geleid worden, in dezelve opmerk, zoo dikwijls wensch ik weemoedig: ach! hadden zij het naauwkeurig opzicht van hunne lieve moeder maar zoo lang mogen behouden, tot hun charakter beter gevormd, en de goede neigingen daar meer in gevestigd waren! ja, wat spreek ik van hun? had ik die goede en schrandere gezellin van mijn leven maar zoo lang mogen bezitten! ik zelf ware

[p. 295]

beter en edeler geworden, en meer geschikt om haar eens te missen; maar, helaas! nog in den eersten bloei sloeg een hevige storm de bloem onzer huwlijksliefde af, en zij verdorde: o! mijn vriend! konde ik gelooven dat Gods handelwijs in deezen, niet slechts wijs, maar dat zij liefde en vadertrouw is, dat zij mijn waar best bedoelt; konde ik gelooven, dat juist dit lijden mij moet rijpmaaken voor de betere wereld! dan zou ik het geduldig zoeken te draagen, en mij gerust aan die liefderijke zorg overgeeven; maar dit kan ik niet: mijn verstand zegt het mij wel, doch mijn hart neemt het niet aan, en de gelatene rust ontvlugt mij.