Reinhart, of natuur en godsdienst

[p. 287]

XVII.

Hoe verveelt mij alles wat ik doe! het nodigste werk stel ik uit; en als de hoogste nood mij dringt, dan doe ik het nog als een slaaf; waarlijk, had ik geene moeder, geene kinderen voor welke ik zorgen moet, ach! dan liet ik alles gaan zoo als het wilde, en zou slechts leeven om mijne geliefde doode te beweenen.

Nog niet eens had ik den bloemtuin na dien tijd bezocht; gisteren, al mijmerend voordgaande, zonder plan, vond ik mij op ééns in denzelven; eene verlaatene eenzaamheid en zwijgende stilte omnevelde deezen oord; daar waar mijne altijd werkzaame nannie een tooneel van keurigheid, orde en schoonheid vormde, daar zij een paradijs schiep voor mijn hart, daar vond ik nu eene treurige wildernis, een juist afbeeldsel van mijne eigene ziel: weeldrig onkruid, verdorde bloemen en een ledige grond, was al wat zig opdeed; het ongebezigd tuingereedschap lag hierbij, en gilde verlaatenheid uit; het ledig priëeltjen, dat zij zelve gevlochten heeft, scheen mij toeteroepen:‘Zij, die mij

[p. 288]

bezielde, is weg;’ dit was haar liefste loofhut; het was geheel donker toegegroeid; geen lichtstraal doordrong het loof; hier ging ik even zitten waar zij zat; maar, ach! ik kon niet; mijn reeds verscheurd hart werd ijslijk gefolterd; ik stond ijlings op, en verliet deezen, mij voorheen zoo gevalligen, oord, met de grievendste smarte, en wenschte mij, afgemat van kwelling, bij mijne gade, maar mijn kleine louize kwam mij al vleiende tegen; ik gevoelde dat ik haar geluk bevorderde, en hield op, den dood te wenschen: o mijn vriend! mogt den troost van den godsdienst mij verder leeren zien, en verder genieten dan dit ellendig leven, dan zou mijn lijden minder wreed, en het pad van een spanbreedte, mij geene eindelooze lengte toeschijnen: ach! konde ik bidden, en de hevige smert mijner ziel, zoo als een kind, aan mijnen vader klaagen! maar, helaas! die zalige betrekking werkt niet meer op mijn hart; 'er hangt een bedwelmende nevel rondsom mij, en ik gevoel niet dan gemis.