Reinhart, of natuur en godsdienst

XV.

Alles, alles herinnert mij oogenbliklijk aan mijn verlies: herinneren! neen, dit is onnodig, maar alles gilt mij de gewaarwording toe, die altijd met eene grievende levendigheid in mijn hart heerscht: geen plekjen in het gantsche huis daar ik die kreet niet hoor:‘Zij is weg!’ en nergens hoor ik het meer, dan op de bank waarop zij veeltijds des avonds met haar kindertjens zat te speelen, en waar ik, van den akker wederkomende, haar vond en bij haar zat: nu woont daar eene akelige treurigheid, dan zelfs als mijne hulplooze wichtjens daar eenzaam omheen

[p. 285]

dwaalen, en droefgeestigheid omhult hen als in een dikken nevel; hij hangt op al de paden die mijne nannie kennen, en al het schoon dat ik hier ooit vond, is in schuw afgrijzen veranderd: alles wat haar hand aanroerde, of dat zij gaarne zag, heeft iet heiligs voor mij; ik gevoel dit zelfs bij 't aanzien van het rustend spinnewiel, dat, door zijne doodsche, beweegenlooze raderen, mij schijnt te zeggen:‘Zij, die mij leeven deed, is in rust bij de dooden:’ haar lam dwaalt moedloos rondom mij, en zoekt vergeefs na de zachte hand die het wèldeed, en haar trouwe hond ondersteunt somwijl mijne klagten door zijn droevig gehuil, of zoekt zijn heul bij mij zijnen kwijnenden meester; en, ach! hoe lief is het mij wanneer de kleine willem met deeze goede, kwijnende dieren speelt, en hen wèldoet.