Reinhart, of natuur en godsdienst

XIV.

Ach, Karel! nooit gevoelde ik de waarde uwer vriendschap meer dan thans; hoe verligt het mijn hart, wanneer ik zijne benaauwde smerten aan u mededeel: ach! vaar dan voord, en hoor al wat mij drukt; was ik maar alleen ongelukkig, ik zou de eindelooze dagen van mijn kort leven zoeken doortekwijnen, maar, ach! mijne arme kindertjens! hoe doen zij mijn hart bloeden! deeze, zoo gewoon aan het opzicht van eene zorgvuldige moeder, die niet alleen voor het welzijn van hunne ligchaamtjens waakte, maar ook hunne zieltjens op eene, haar eigene wijs wist te ontwikkelen, die haare spelen leerrijk, en haare lessen vermaaklijk

[p. 283]

maakte, zijn nu van al dat voordeel beroofd: aan het reddeloos opzicht van een' vader, en de gekochte zorg van eene Negerinne, die, hoe trouw, tog den geest en het gevoel van hunne moeder mist, overgelaten; o! hoe breekt mij het hart, wanneer zij, met een vleienden toon in hunne stemmetjens, mij somwijl om hulp vraagen; wanneer zij van mij iet afvorderen, dat hunne moeder hun gaf, en ik dan, als ik hen niet zoo help als zij gewoon zijn, hen verdrietig zie heen loopen, terwijl hun weêmoedig gelaat zegt:‘Ach! 't is alles tog anders dan bij moeder!’ of wanneer ik de dwalende wichten, bij mangel van eene wijze bestuuring hunner spelen, met elkander zie twisten, tot zij eindelijk hun speelgoed wegwerpen, ledig bij mij komen staan, en mij aanzien als of zij zeiden:‘Gij zijt tog onze eenige troost, want wij hebben geene moeder meer!’ o! hoe zwaar, hoe breekend klopt mij dan het hart! met een teder vaderlijk gevoel neem ik hen dan op mijne knieën, meêlijdige traanen rollen dan uit mijne oogen, en ik vergeet voor een poos mijn eigen gemis, om dat van deeze onnozele wichtjens dubbel te gevoelen; en, ach! hoe hartlijk neem ik dan het besluit, om mij aan mijne diepe droefgeestigheid te ontrukken, en hunne onschuldige kindschheid zoo veel kommerlooze vreugde te doen genieten als in mijn vermogen is; dit deedt hunne braave, trouwe moeder; welk een somber

[p. 284]

genoegen heeft het dan somwijl voor mij in, om haare plaats te vervangen; en waarlijk, wanneer ik bemerk dat mijne gedwongene vrolijkheid hun doet lagchen, of dat mijne gebrekkige hulp hunne plannen helpt voltoojen, en dat het vergenoegen van hunne voorige dagen weêr in hun opleeft, o! dan flikkert 'er een straaltjen van genot in den nacht der treurigheid die mij omgeeft, en dan kan ik God nog danken dat Hij mij deeze kindertjens overliet.