Reinhart, of natuur en godsdienst

XII.

Ik wil andermaal beproeven om mijne volle ziel aan u uitteklaagen; 'er blijft mij geene andere verzachting over, en verzachting moet ik hebben, of de smert zal mij dooden: hoe woest is de hartstogt die mij overmeestert! ik begeer uw medelijden, en ik noemde u nog niet eens mijn jammer: ach! hoor ze dan, lieve Karel! en barst met mij uit in broederlijke traanen: ‘Ik heb mijne nannie verlooren!’ die tedere gezellin van mijne jeugd, mijne lieve, zachte,

[p. 271]

trouwe lotgenoote, mijn eenig al in de zichtbaare wereld, om wie het lastige leven mij niet dan zaligheid was; haar, die ik zoo lang, zoo smachtend zocht, die ik eindelijk zoo zalig vond, die engel mijner vertroosting, het middenpunt van alle mijne wenschen en genietingen: ach, Karel! haar heb ik verlooren, na zulk een kort bezit in dit leven, voor altijd verlooren....

Hoe onverwacht! eene ziekte van maar vier dagen waarschuwde mij tegen zulk een verlies, en, eer ik het dacht, was zij weg....

Verlooren, weg! hoe akelig klinken die woorden! hoe recht drukken zij mijn gevoel uit! zij die alles voor mij was, vind ik nu nergens weder dan in mijn vanéén gereeten' boezem.

In mijnen arm gaf zij den geest, na dat mijn mond den laatsten adem van haare verstijvende lippen had opgevangen; terwijl haare koude, en van het angstig doodzweet nog klamme hand, mijn hand zoo teder, zoo veelzeggend drukte, en daarin bestorf, terwijl gaf zij den laatsten snik, en liet mij alleen; alleen, om in een diep gevoel van mijne rampzaligheid wegtesterven: och! mijn vriend! wat zeg ik? waar is mijn godsdienst, waar is de troost die hij aan ongelukkigen geeft? ach! ik gevoel het; mijne

[p. 272]

droefheid is de droefheid van eenen Christen niet; is die droefheid niet, die de zachte, geruste, en zalige nannie waardig is; ik ben te veel mensch; zulke wanhoopige traanen vereeren 't voorwerp van mijne liefde niet, en, ach! ik kan nu nog geene betere weenen; de zachte aandoening, de stille droefheid is, zoo wel als alle rust in dit leven, voor mij gestorven: alle beekjens van genot zijn voor mij verdroogd; en het toekomstige! o! hoe verward, hoe omneveld ligt dit voor mij! mijne dik gekreetene oogen kunnen slechts kort rondsom zig heen zien, en daar is niets dan nacht en schaduw.