Reinhart, of natuur en godsdienst

XI.

Ach, Karel! gij eenige vriend op de gantsche wijde wereld, in wiens medegevoelend hart ik de bittere klagten van mijne doodlijk benaauwde ziel kan uitstorten, ook gij zijt mij vreemd geworden: weeken van bang, van naamloos verdriet, zijn doorgekwijnd, zonder dat ik in staat was u ééne mijner smerten medetedeelen; een zwijgende, norsche droefgeestigheid, die de levenskracht verteert, eene overmaat van lijden, die somwijl mijn gevoel verdooft, en mij 't hart bij poozen als versteent, overmeesterde mij, en heeft mij daarenboven nog van dat eenig

[p. 269]

genoegen, dat het klaagen aan u mij geeven kan, beroofd: dit is het eerste oogenblik dat mij deeze kleine verzachting van mijn onuitsprekelijk lijden vergunt: o, Karel! laat mij uitweenen aan uw broederlijk hart! tot weenen, en tot niets anders, heeft het lot mij bestemd: ach! waart gij bij mij! gij zoudt uwe traanen met die van uwen rampzaligen vriend vermengen; gij zoudt mij troosten, en uw troost zou mij, even als eene eenzaame star, die in een zwartbewolkten nachthemel den angstigen reiziger aanflonkert, eene schaduw van licht doen schemeren op mijn eenzaam en akelig pad: maar ach! wat spreek ik van schemering? van licht? o neen! voor mij ging het licht in dit leven voor altijd onder; en de donkerheid des doods omgeeft mij: en uw troost? ach! wat zou die mij nog baaten kunnen, na dat ik alles verloor? had ik dit kunnen denken, toen ik mij voor nog weinige maanden den gelukkigsten sterveling noemde? o wereld! hoe bedriegelijk is uwe beste vreugde! gij verheft den armen mensch tot het toppunt van geluk, om hem in eenen diepen bodemloozen afgrond nedertestorten: ik rampzalig man! moest daarom slechts alle de zaligheid der edelste liefde leeren kennen, om eens het lastig leven in de ondragelijkste, de doodlijkste eenzaamheid doortekwijnen; ik moest slechts eenen korten tijd leeven, om jaaren lang te sterven! ach! konde

[p. 270]

ik sterven! konde ik deeze akelige wereld, dit stikdonker dal vol kuilen en moerassen verlaaten, daar de noodstormen het enkele bloemtjen, dat de droevige vreemdeling met zoo veel vlijts aankweekte, op één oogenblik vernielen: konde ik sterven, dan viel ik op het harde rustbed van mijne nannie neder, en zamen zouden wij den slaap des doods slaapen.

Ach! mijn vriend! ik meende dat ik al bedaard was; dat ik mijn smart aan u zou kunnen uitklaagen; maar neen! mijn hart is al te vol om door klaagen lucht te krijgen; ik moet weder inzinken in mijne stomme smart.