Reinhart, of natuur en godsdienst

X.

Uit eene zwaare ziekte hersteld, die eerst onze kindertjens in een kleine maat en daarna mij heviger aantastte, vat ik vrolijk de pen weder op, om u dankbaar te melden dat Gods goedheid mij weêr gered, en de traanen der vreeze van mijn lieve nannie's wangen heeft afgedroogd: met welk een deelneemenden kommer, met welk eene tedere bezorgdheid bewaakte zij mij! zij at of sliep niet, en wilde zig geen oogenblik van mijn ziekbed verwijderen: o! welk een troostende engel was zij voor mijne ziel!

[p. 264]

bij haar vriendlijk oog gevoelde ik de benaauwdheid der ziekte wijken; haare zachte handen maakten mijn leger gemaklijk, en ik kon God voor zoo veel goedheid nog in 't midden van mijne zwaarste pijnen danken: dikwijls zag ik eenen traan van kommer in haare lieve oogen drijven, of die in stilte wegwissen, terwijl haar blik tegen mij zig ophelderde, en de toon haarer stem vrolijk was, om beklemming van mij afteweeren; en bij de eerste aanschijnende beterschap gevoelde zij, door de hoop bezield, haare eigene matheid en lijden niet meer.

Welke levendige proeven van haare onberekenbaare waarde heb ik ondervonden! o! konde ik al haar leven kommer en lijden van haar afweeren! mogt ik al het leed dat ooit ons treffen zal, alleen draagen, en haare zachte ziel altijd gelukkig zien! nooit kan ik haare liefde vergelden, en vooral om haaren wil dank ik God die mij tot het leven wederriep.

Met meer gevoel dan ooit, zong ik straks onzen geliefden morgen-zang, wiens zachte melodie het kirren van een tortel schijnt te willen nabootsen; nannie nam haar citer en speelde mij na, en onze kinderen luisterden;

[p. 265]

 

1.

 

Goede morgen! goede morgen!

 

Groote en kleine zorgen,

 

Wijfjen! deelen wij:

 

U heeft me in dit leven

 

God tot troost gegeven;

 

o Hoe dierbaar zijt gij mij!

 

 

 

2.

 

Goede morgen! goede morgen!

 

Hel en onverborgen

 

Glanst het morgenlicht;

 

Goude zonnestraalen

 

Doen haar schoonheid daalen

 

Op uw blozend aangezicht.

 

 

 

3.

 

Vreugdetraanen op de wangen,

 

Zijn, voor God, mijn zangen

 

Die mijn vrouw mij gaf;

 

Ligt zijn me alle plaagen,

 

Die 'k deez' dag zal draagen,

 

'k Werk mijn taak, al zingend, af.

 

 

[p. 266]

 

4.

 

Zacht en blijde, zacht en blijde,

 

Zit zij aan mijn zijde,

 

Dit bevallig kind.

 

'k Zie haar vingers zweeven,

 

'k Hoor haar snaaren beeven,

 

Als een bloemstruik door den wind.

 

 

 

5.

 

Goede morgen! goede morgen!

 

Alle onze zorgen

 

Wijfjen! deelen wij;

 

Gaarne wil ik leeven,

 

Gaarne in Eden zweeven;

 

Doch, engel! aan uw zij'.

Nogthans ben ik, in weêrwil van de dankbaarheid, die mij met zoo veel reden bezielt, zoo opgeruimd, zoo kommerloos niet, als men zig anders dikwijls na de geneezing uit eene krankheid gevoelt: eene nachtlijke schaduw ligt op alle de voorwerpen die mij omringen, en bedwelmt mijne vrolijkheid; is het overgeblevene zwakheid? of is het kommer, dat ook deeze ziekte mijne lieve, afgesloofde Gade treffen zal? och! daar bewaar' haar God voor! nu is zij volkomen gezond, en de glans der vreugde over mijne

[p. 267]

herstelling schittert in haare zwarte oogen, en ik heb geene andere reden tot dien kommer, dan dat het nu de tijd is der landziekten, de akelige, zwaare, heete lucht, die alles afmat en doet kwijnen.

In alle de jaaren die ik hier vertoefde, heb ik nog nooit de brandende hitte tot zulk een peil gerezen gezien: alles is verschroeid; de bladeren hangen verflenst en dor aan de boomen; de weiden zijn zonder gras, als met hooi bedekt; de beeken zijn uitgedroogd, en op de keitjens die haare dorre bedding bevloeren, buigt zig het stro der verzengde oeverplanten neder; het vee klaagt, door een treurig geloei, zijne bange behoefte, en roept tot God om de druppelen van den weldaadigen regen, maar geen wolkjen verschijnt in de lucht; het kleine vlokjen dat zig vertoonde is even rasch verslonden, en een vuurroode nevel omzoomt den zichtëinder: de verrijzing der zon is dreigend, en de klimmende maan schijnt bloed; de matheid der Negers, hoe zeer ik hunnen arbeid zoo veel mogelijk verminder, en meer versterkend voedsel geef, doet mij echter ook onder hun voor ziekten vreezen.

Welke afhangelijke wezens zijn wij tog! de gantsche Natuur smacht ons tegen, en wij kunnen geen enkel wolkjen scheppen dat haar be-

[p. 268]

daauwt; wij dorsten naar een enkelen druppel, en die druppel verdroogt in de brandende lucht.

Hoe oneindig groot is de Schepper in de dreigende Natuur, maar hoe goed, hoe almagtig in haare weldaadige verschijnselen: o! mogt een ruischende regen, die op rammelend loof nedervalt, en de onreinheid des dampkrings zuivert, ons eerlang tegengeuren, dat de almagtige Schepper de goedheid is.