Reinhart, of natuur en godsdienst

[p. 251]

VII.

Nu, lieve vriend! nu ben ik volkomen overtuigd, dat nannie's hart zoo wel droevig is als het mijne, en dat een akelig voorgevoel van een toekomstig onheil voor haare ziel, als voor de mijne, zweeft.

Deezen middag wandelde zij op het eilandjen met haare kindertjens aan haare hand; ik zat achter een der andere struiken in de nabuurschap van deeze, en hield mij stil om hen te verrassen, en intusschen de gesprekken der lieve moeder met haar vraagend kroost te beluisteren; bij eene struik, welke zij langs traden, lagen verscheiden vedertjens van eenen kleinen vogel op den grond; willem zag ze liggen, en riep, even of hij daarin het teken van eenig onheil vond:‘Zie eens, moeder! zie eens, een vogeltjen dood!’ nannie zag op, bejammerde het lot van dit diertjen, dat zeker, huppelende op een takjen, door een roofvogel overvallen, en al spartelende met zijn leven, eenige zijner vedertjens verlooren had; zij zocht hier in den omtrek naar een nestjen, en vond het in het toegerold blad van een digtgetakten

[p. 252]

boom; vier vederlooze kiekentjes waren in hetzelve, die, door gapende nebjens, uitgestokene halzen, en een kermend gepiep, hunne behoefte aan elk voorbijganger toeriepen:‘Zie hier, lieve kleinen!’ zeide de getroffen, de droevige nannie,‘zie hier de verlaaten kindertjens van eene vermoorde moeder; zeker was zij uitgegaan om spijze voor dezelve te zoeken, en keerde nu met een volgeladen kropjen tot hun weder, toen een gulzige raaf of reiger haar verraste en het wederkeeren belette; hun vader is misschien ook wel dus omgekomen, of welligt betreurt hij den dood van zijn gaaiken in een eenzaamen oord, en vergeet zijne jongen; wie zal nu deeze arme, verlaaten schepseltjens voeden? wie zal hen beschermen voor de moordenaars van hunne ouders? onnozele diertjens, hoe veel ellenden wachten op u!’ Dit zeide zij met een toon die mij door 't harte sneed, die ook de lieve kleinen trof, en louize bijna deed schreien; terwijl willem, vol cordaten moed, zeide:‘Moeder laat ons die vogeltjens bewaaren; leg die lieve diertjens in mijn hoed, en ik zal ze wegbrengen, en voedsel geeven’ -‘Neen in mijn korfjen, lieve moeder!’ hervatte louize;‘leg hier de vogeltjens in, en ik zal met willem de arme diertjens wegbrengen;’ hun moeder keurde deezen inval goed,

[p. 253]

lag het nestjen met de jongen in het eene korfjen dat aan louize's armtjen hing, en gaf, terwijl zij dit deed, eene diepe zucht; zeker dacht zij meer hierbij; en van de zachte woorden, die zij zig ontvallen liet, hoorde ik deeze:‘Arme wichten! wie weet wat binnen kort uw lot is! o God! dit valt hard:’ toen ik die laatste, een zoo hartgrievend denkbeeld verradende, woorden hoorde, giste ik wat zij dacht, dacht het een oogenblik met haar na, en alles werd akeligheid en nacht rondom mij: nu kon ik mij niet langer inhouden, en riep met eene droevige stem:‘Zeg, dierbaare nannie! waarom zegt gij dit met zoo veel nadruks?’ mijn stem ontzettede haar; zij dacht mij niet zoo nabij zig; ik ging rasch naar haar toe, vattede haar hand, en mijne droevige oogen vroegen haar, met nog meerder nadruks dan den toon mijner stem:‘Waarom zegt mijne nannie dit zoo?’ en zij, terwijl haar zacht, haar te vooren peinzend gelaat zig kunstig ophelderde om mijne rust te herstellen, zij zeide niets dan:‘Ach! zie deeze arme vogeltjens, en ik, lieve Reinhart! ben eene zwakke vrouw; gij zelf hebt immers medelijden?’ traanen, die veel meer zeiden dan haare woorden, dreeven in haare oogen; traanen uit een treurig nadenkende ziel geboren, vloeiden langs mijne wangen; willem zag dit, en zeide met een klagenden toon in zijne lieve stem:‘Vader moet niet

[p. 254]

schreien en moeder ook niet, willem zal de kleine vogels opvoeden:’ Och! het lieve kind! hij vattede de oorzaak mijner traanen niet: o Karel! had ik die woorden van nannie niet gehoord! of liever had zij die niet gedacht! of dacht zij misschien niet zoo droevig als ik mij voorstel? beklaagde zij misschien in eene meer dan gewoone teerhartige luim niets meer dan deeze vogeltjens? is alles ook maar een spel van mijne melancholike verbeelding? en waarom is die verbeelding zoo zwart, zoo droevig, die nog korts niet den lagchende beelden maalde? en waarom staat nannie's gelaat ook zoo peinzend, zoo droevig, even of een droevig voorgevoel door haare ziel waart? ach, Karel! ik weet het niet; wie zal mijne vraag beantwoorden? alles, ik weet het niet hoe het is, maar alles, alles is mij verward en donker.