Reinhart, of natuur en godsdienst

III.

Eindelijk, lieve Karel! eindelijk is mijn hartewensch vervuld! ik heb brieven, goede blijde brieven! alle mijne dierbaare vrienden zijn in leven, zijn gezond, verheugen zig met mij, in den vrede; en juichen over de vrije scheepvaart; en ach! mijn moeder leeft! hoe hartlijk heb ik God daarvoor gedankt! zijne goedheid bewaarde haare grijsheid, ondersteunde haaren moed, verleevendigde haare hoop; en, schoon onzeker van mijn lot, vertrouwde zij dit aan zijne zorg en wijsheid toe, en was meesttijds bedaard: o! die tijding drupte als olie op mijn hart! nannie gevoelde met mij die blijdschap, en terwijl wij zamen dankbaar nederknielden, rees ons vrolijk loflied tot onzen Weldoener naar boven!

Ook gij en uwe charlotte vergaten den afgescheiden Reinhart niet: o neen! hoe sterk

[p. 227]

weêrspreekt de warme vriendschapstoon, die in uwen brief heerscht, de valsche stelling dat lange afwezendheid en onkunde van het lot onzer vrienden, de betrekking verflaauwen en eindelijk sterven doen; en tog doet uw brief niets meer, dan ik van u wachtte, dan ik zelf gevoel.

Hoe veel invloeds heeft toch eene enkele kleine omstandigheid van ons leven op ons geheel bestaan, op al wat ons omringt! een blad papier, met dierbaare letters beschreeven, doet de geheele schepping rondom mij juichen! en de naam van het schip, dat mij die overvoerde, heeft een zoeten klank, heeft iet belangrijks in mijn oor: alles wat ik zie verheugt mij nu; en ik kan het goede van mijn lot vrij en onbekommerd genieten. De onzekerheid, die sedert eenigen tijd mijne beste vreugde deed kwijnen, is verdweenen; mijne moeder en mijne vrienden leeven. De schaduw der boomen is mij van daag koeler; de bloemen geuren lieflijker; de beekjens vloejen musikaaler, en het gezang der vogelen is enkel melodie: deeze dag is mij een feestdag, wij vieren denzelven door eene huislijke vreugd; ik geef mijne Negers een vrijen dag, en onthaal hen op een geliefden drank, en een vrolijken maaltijd; ik zelf, ik speel en dartel, geheel onbezorgd, met mijne lieve kin-

[p. 228]

dertjens; en hunne engelachtige bevalligheid doet eene ongehinderde werking op mijn hart: nannie's oogen straalen deezen dag van louter reine vreugde in mijn hart, en ik juich in mijn lot.

Hoe welkom zijn de kleine geschenkjens die gij, en die mijne lieve moeder aan onze kindertjens hebt toegezonden! ook deezen maaken voor hun een feestdag, zoo als zij 'er nog geen kenden, uit; het popjen geeft louize een schat van moederlijke vreugde, die veel belooft; en het hobbelpaard gevalt willem niet minder: zij doen mij eene menigte vraagen omtrent hunne vaderlandsche weldoeners, en hooren met belangvolle nieuwsgierigheid, wanneer ik hun van hunne grootmoeder spreek: o! kon die lieve grootmoeder de kinderen van haaren Reinhart eens zien, en hen omhelzen, hoe veel vreugde ware haar dan bewaard! en wie weet wat de tijd nog geeven zal, als God haar dierbaar leven spaart! mijne lieve nannie verlangt..... doch daar is zij zelve met haare twee kindertjens, die wel liefde-godjes gelijken, tusschen welke zij als eene gratie inwandelt; zij komt mij vraagen om een avondwandeling met haar te doen:‘De maan schijnt zoo helder,’ zegt zij, ‘en gij zit eenzaam bij het somber kaarslicht; kom, genieten wij dien schoonen, stillen, koelen

[p. 229]

avond in het geurig boschjen!’ Zou ik dit verzoek kunnen weigeren aan mijne nannie? neen, nog nooit bedacht ik mij een oogenblik of ik één haarer verzoeken voldoen zou of niet; schielijk leg ik de pen neder; 't geen ik u nog meer te zeggen had zal ik daarna opvatten, en ga nu naar 't Engelsch boschjen.