Reinhart, of natuur en godsdienst

XXXV.

Met het alleraangenaamst gevoel van Gods beschaamende goedheid, vat ik thans de pen weder op, om u te doen deelen in mijne nieuwe vreugde! hoe veele angstige zwaarigheden, hoe veel vooruitloopende kommer zyn van mijn

[p. 192]

hart afgeligt, daar ik een ander kind in de armen van mijne nannie zie sluimeren! toen de blijde moeder haar dochtertjen zag, vergat zij op een oogenblik al haar lijden, weende van vreugde, en ik met haar; ik ben geheel gevoel, maar kan niets zeggen, dan:‘Karel! wees blijde met mij, en dank Gods goedheid, voor welke ik geene woorden weet;’ 'Er vertrekt een schip, en niet meer dan deeze korte woorden kan ik bij den voorigen brief medegeeven; doch hoe veel zijn zij waardig voor een' vriend, als Karel is voor zijnen Reinhart.