Reinhart, of natuur en godsdienst

[p. 156]

XXX.

Nog geheel verheugd door uwen brief, lieve Karel! neem ik de pen op, om u hartlijk te danken, dat gij zoo deelt in mijne vreugde over mijnen willem; en dat gij, dat vooral uwe charlotte, mijne lieve wederhelft als een zuster bemint; och! gave God dat ik die twee vrouwen, die zoo zeer voor elkander geschapen zijn, eens in elkanders armen voeren mogt; en dat hunne eens gestemde harten, bij eene tedere, zusterlijke omhelzing, eens op elkander klopten, zoo als het uwe op dat van uwen Reinhart deed, in de dagen die vervlogen zijn.

Dierbaare Karel! geloofde ik niet zeker dat de toekomstige wereld meer dan deeze, het tooneel van waare, bestendige vriendschap zijn zal, ach! dan zou ik in eene zoo veel jaarige verwijdering van den eenigen vertrouwden vriend mijner jongheid, zelfs aan de zijde van mijne nannie, ongelukkig zijn; maar nu, Karel! nu ben ik vrolijk in die hoop, ook ver van u evenwel gelukkig; ik weet dat onze voordduurende vriendschap, zoo zij al in dit le-

[p. 157]

ven door wederzien niet moge bevestigd worden, tog eens eenen vrijer en vreedzaamer oord voor haare werking vinden zal, in de eeuwigheid: wat is al het voorbijvliegend genoegen, wat al het treurig lijden van dit leven bij haare vreugde, bij haare rust!

Thans, Karel! thans wandelen wij, elk met zijne echtgenoote aan zijne zijde, naar dien oord heenen; wie van ons daar het eerst zal aanlanden, is ons een raadsel; maar dat wij daar elkander zullen wederzien, elkander zaliger maaken zullen door de herinnering van ons verblijf, van onze lotgevallen op deeze wereld, dit is zeker; dan welligt zal nannie in charlotte, en charlotte in nannie, de vriendin vinden, die zij hier op de aarde zochten, en de band onzer vriendschap zal meer dan drievoudig zijn: o mijn vriend! als hier de geregelde verbeelding werkt, hoe veel klaare bronnen van geluk, hoe veel heldere glanzen van vreugd, hoe veel stille velden van rust en genieting doen zig dan voor ons op, waar het verhemeld oog, God als de goedheid, en alle de paden, langs welke Hij ons door dit leven heen voerde, als wijsheid zal beschouwen!

Hoe gelukkig ons lot tog op deeze wereld zij, dáár zal het nog beter zijn; alle onvolmaakt-

[p. 158]

heid, alle jammer houdt daar op; en evenwel wilde ik liever nog een wijl tijds in deeze onvolmaakte wereld leeven, dan die welke mij onbekend is, zoo rasch intreeden: kan u dit verwonderen, mijn vriend! zou ik niet schrikken op de gedachte dat mijne lieve lotgenoote hier eenzaam zwerven, en overal wildernis vinden zou, daar zij nu slechts zaligheid ziet? dit verhoede de Hemel!

Kunt gij aan den inhoud van mijnen brief niet bemerken, Karel! dat ik deezen nacht, in mijnen droom, door beelden des doods omringd werd? ja waarlijk? mij dacht dat ik stierf; de verlatene nannie bleef eenzaam achter, en weende mij, met bloedige traanen, na: o hoe dankte ik God, bij mijn ontwaaken, dat het een droom was! die droom echter, zoo grillig is tog de mensch met al zijn denkvermogen, die droom laat iet treurigs in mijne ziel over; zij stoort mijn gerust genoegen; een onzeker misschien zweeft, dunkt mij, meer dan anders, over mijn lot: en evenwel dat lot is bepaald, en zal naar die bestemming, en niet naar mijnen kommer, noch naar mijne wenschen, geregeld zijn: o mogt ik dan leeren het dierbaarst goed van 't leven, zelfs mijne wederhelft, te bezitten als niet bezittende.

Heb ik u reeds geschreven, Karel! dat de

[p. 159]

hoop op eene verdere uitbreiding van den kring van mijne vaderlijke genoegens mij reeds zeer vrolijk aanlacht? ik geloof niet dat ik u dit nog meldde, want mijne lieve nannie heeft in dit stuk de zwakheid van sommige haarer sexe; en zij wilde deeze hoop, als een heilig geheim der liefde, nog tusschen ons beiden bewaard hebben.