Reinhart, of natuur en godsdienst

[p. 137]

XXVII.

De donkere wolk is overgedreven, en willem's traantjens zijn weêr afgedroogd; nu is hij weêr de voorige speelzieke jongen, en zijne kinder-aartigheden schijnen meer aangegroeid, zijne lieve lachjens, en potsige luimen zijn meer bevallig; en eene engelachtige vrolijkheid zweeft over zijn gezichtjen; zoo dikwijls als zijne moeder of ik met hem dartelt, breekt hij in een schaterend gelach uit, dat ons zelven met hem vrolijk maakt; waarlijk, het vrolijke kindjen maakt mij bijna zelf tot een kind.

Zijne ongesteldheid is oorzaak geworden van een klein huislijk ongeluk, te weeten, het verlies van onze colibrietjens; geheel ingenomen met het lijdend wichtjen, vergat ik twee dagen hun het gewoone wijnsopjen te geeven, en ik, zoo min als nannie, was in die dagen zichtbaar voor hun; dit heeft hen zeker verdrooten, en, daar zij zig toen als verlaatenen beschouwden, de vlugt doen neemen naar een oord van volkomene vrijheid: het spijt mij recht; de kleine diertjens vermaakten ons zeer; zij hadden nu

[p. 138]

alle schuwheid afgelegd, en kwamen dikwijls op de hand of schouder van hunne bezorgde meesteresse zitten, en voor haar op de tafel trippelen; ik hoopte uit hun speelen nog veel genoegen in het toekomende voor mijn kind; maar dit is nu voorbij, het kooitjen is ledig en alles weg; wist ik nu waar zij heen waren, ik zocht hen op, en zou mijne zorg voor hun verdubbelen, want het waren nannie's lievelingen: zij is tamelijk wel met dit verlies te vreden, en heeft nu in haar kind genoeg werks voor haare zorg en haare vreugde; en de schoone colibrietjens zijn welligt nu nog gelukkiger in hunne groene boschjens en bloemstruiken dan in hun kooitjen; ik kan hun dan ook wel missen; dat zij dan blijven waar zij het gelukkigste zijn; welligt vindt ik hen van zelf op de eene of andere rozenstruik, in het engelsch boschjen weder.

In de menagerie zijn alle de vogels, zoo wel die welken ik daar plaatste, als zoo veele anderen, welke nannie's milddaadigheid daar heen lokte, tot een merkelijk getal aangegroeid: de schoone perokieten of ara's, die ik voorlang boven uit het land medebragt, en, om hun lastig geschreeuw, hunne vrijheid wederschonk, nestelen in de takken van een ouden boom van deRetraite; eerst onlangs ontdekte ik dit, en niet zonder eenig genoegen; ik zag hun vrij ruim nest, welks ingang zeer naauw is, en

[p. 139]

dat uit biezen en boomtakjens was zamengevlochten, even als een hangmat aan twee boomtakken vastgemaakt, schommelen, terwijl de gespikkelde eierschaalen, onder hetzelve op den grond gestrooid, mij deeden opmaaken, dat de dankbaare dieren het goed op mijnen grond gehad moeten hebben, en geenen meester hebben willen verlaaten die hun wèldeed; en nu ik bemerk dat hunne vrijheid ook de voordplanting van hunne soort bevordert, verblijde ik mij nog meer in deeze kleine weldaad.

Dit is bijna een geheele vogelbrief; iet moet ik u evenwel van Diaan hier bijvoegen: dit arme dier is maar half in zijn humeur, na dat zijne meesteres een anderen gunsteling heeft, die haar nader aan 't harte gaat dan een hond: dikwijls, wanneer hij deezen hem zoo duidelijk voorgetrokken ziet, komt hij moedloos zijn heul bij mij zoeken; maar daar ik nannie met haar kind bij mij zie, daar dit wicht mij, van den schoot zijner moeder, zijne lieve armtjens vertrouwelijk toereikt, kan ik mij ook niet lang met hem ophouden; ik heb medelijden met het goede dier, maar hij zal wel wennen te vreden te zijn met de plaats die hem toekomt.

Ik zelf moet tegenwoordig aan genoegens verlochend zijn, die mij voorheen al zeer lief waren; bij voorbeeld, de avondwandelingen met

[p. 140]

nannie zijn onder die dingen welke de veranderende tijd heeft doen voorbij gaan; de moederlijke zorg beneemt haar hart de vrijheid tot dezelve; zij vindt dan ook haar rustigst verblijf naast het wiegjen van haar kind; en ik, wel verre van die edele neiging tegen te gaan, eerbiedig de lieve Natuur, die zoo teder in haar hart spreekt.

Zonder nannie ga ik dan dikwijls nog eens eenzaam, bij een schoonen maaneschijn, wandelen, maar niet met dat vermaak 't welk ik daar voorheen in vond; al dat eenzaame verliest zijn kracht, als men aan het liefste gezelschap gewoon is; voorheen beminde niemand meer de eenzaamheid dan ik; bij de geheele wereld, buiten mijne vrienden, kon ik somtijds niet dan eenzaamheid gevoelen; en in de eenzaamheid vond ik rijkdom en vervulling mijner wenschen; maar na dat nannie mij leerde hoe veel zoet 'er in eene lieve, voor ons hart geschapene gezellin te vinden is, nu is het mij nergens goed dan bij haar: wie is des geschikter om den vasten manlijken zin te buigen dan eene zachte schrandere vrouw? zonder te willen heerschen, gebiedt zij alle zijne neigingen: de man meent evenwel dat hij het hoofd des wijfs is.