Reinhart, of natuur en godsdienst

[p. 133]

XXVI.

'Er is eene droevige wolk aan mijnen horizont opgerezen, Karel! zij dreigt, zij grimt mij aan, en doet mij een akelig onweêr vreezen: onze lieve willem is sedert een paar dagen zeer ziek, en wie zegt ons wat de uitloop weezen zal? o mijn vriend! hoe veel scherpe doorns heeft dit roozenstruikjen van oudergeluk! en ach! als eens die guure wind het tedere knopjen knakte, eer het nog ontloken is! die schaê ware onherstelbaar: hoe onbegrijpelijk lijdt mijn hart, en dat van zijne moeder bij het lijdend kindjen! elke jammerkreet die hij zoo pijnlijk klaagt, is een pijl welke onzen boezem doorgrieft; elk traantjen dat langs zijne roode koontjens biggelt, wordt een teug van smarten voor zijne ouders.

Deeze zorglooze, onschuldige leeftijd is dan niet eens tot smertloos geluk bestemd! het bedwelmd, en maar half genoten, vermaak deezer lieve wichtjens, wordt door gevoelig lijden afgewisseld; en de bittere traantjens, die langs hunne onschuldvolle wangjens afrollen, wisschen de vrolijke trekken uit, welke zorgloos genot daar op getekend had.

[p. 134]

De eenige bron van zijnen troost, de moederlijke borst, is hem tusschen beiden onverschillig; zij kan zijn snikkend schreiën niet bedwingen; somwijl beproeft hij het, maar laat die weder los, als of hij zeggen wilde:‘Ik lijde te veel om te genieten,’ en vangt op nieuw het weenen weder aan.

Ach! waarom moeten deeze schuldelooze wichtjens zoo vroeg ondervinden dat zij verscheenen in een traanendal? waarom moeten zij, nog achter de schermen van het tooneel der ellende, waarop de geboorte hen plaatste, reeds de droevige rol beginnen, die zij in een verderen leeftijd volspeelen zullen? naare wereld! daar de onnozelheid zoo veel lijden moet! daar het flikkerend levenslampjen reeds door guure winden geslingerd, en helaas! te dikwijls uitgedoofd wordt in zwarte duisternisse: wat heeft de rijper leeftijd dan wel te wachten? donker vooruitzicht! spaar dan, lieve willem! spaar uwe traantjens tot uwe ziel die weenen moet, en geniet nu de rust op den moederlijken schoot: maar neen! die tedere, die rustige schoot, is niet vrij voor alle de onheilen van uwen leeftijd; ellende werd het erfdeel van Adams kroost, en leert reeds aan kleine kinderen waartoe zij geboren werden.

Maar ach! waarheen vervoert mij het vader-

[p. 135]

lijk medelijden! haast maakte 't mij tot een berisper van God bestuuring, die tog voor opmerkzaamen vol orde en wijsheid is; mijn eigen, lieve, nu lijdende willem zegt mij zelf, wanneer zijn gulle lachjens de oogenblikken van smert weder afwisselen, dat hij tog meer geluk dan ellenden in zijn aanzijn gevoelt, en wat klaagt men dan? in de beste wereld moesten ook onnozele kindertjens lijden, en in 't midden van hun verward gevoel van ongeluk, ook een bedwelmd genot daartegen genieten, dat meestal het eerste ver overweegt: één teugjen uit de moederlijke wellustbron, dat zij zonder smert genieten, stelt hen schadeloos voor al het voorleden leed, en doet hen, wanneer het niet al te hevig is, het tegenwoordige vergeeten: deeze vreugdebron vloeit tog even rasch, en doorgaands veel milder voor hen, dan die des lijdens: neen, Karel! wat zeide ik? het lot van kindertjens is niet zoo hard als het mij straks toescheen; de goede Natuur gaf hun de trouwste beschermers in de oorzaaken van hun leven, en daar het vermogen van deeze veel te kort zou schieten, bij alle de gevaren welke die hulplooze schepseltjens steeds omzweeven, spreidt eene goede, en liefderijk zorgende Voorzienigheid haare beschermende vleugelen over dezelven uit, en duizende onheilen, die het wichtjen niet kent, die zijn zorgvuldige voedster niet eens gewaar

[p. 136]

wordt, wendt zij ieder oogenblik van het zelve af; of laat zij die op het zwakke kindjen nederdaalen, dan evenwel wordt het evenwigt tusschen lijden en genot bewaard, en het zieke kind is niet geheel ongelukkig; zoo beschouw ik liever het lot der kinderen; zoo wordt ik minder droefgeestig bij 't weenen van mijnen willem; Gods goedheid bewaakt hem tog zeker; 'er zal hem niets overkomen dat zij niet toelaat; en ach! dat zij hem, hersteld, aan zijne ouderen mogt wedergeeven! waarlijk, wanneer ik de liefde van Jesus voor kinderen, bij zijn verblijf op aarde, beschouw; als ik daarbij denk: Hij zelf was eens een kind; Hij kent het lijden der menscheid, de ellende der kinderen; en zijn hoogst genoegen was altijd, door zijn geheel leven, de blijdschap in de wooningen der droefheid wedertegeeven; hoe gerust kan ik dan 't lot van het kind dat Hij ons gaf aan den goeden Heiland toevertrouwen! Hij, dit weet ik, is tegenwoordig aan het legertjen waar het lijden 't wicht doet weenen, en zal hem niet meer opleggen dan hij draagen kan.