Reinhart, of natuur en godsdienst

XXV.

Karel! hoe veel invloeds heeft eene zachte vrouw op het manlijk hart! met een vriendlijk lachjen kan zij het smelten als wasch, en zijnen hevigsten toorn temt zij door éénen blik! de aangenaame ervaaring heeft mij daar zoo even eene versche proef van gegeven: waarlijk, zulk eene vrouw is het weldaadigst geschenk dat de Hemel aan een' jongeling geeven kan; hoe zeer verzacht haare minzaamheid de natuurlijke strengheid des mans! hoe beschaaft haare tederheid zijne ruwe norsheid! hoe aangenaam kan haare zielvolle vrolijkheid den somberen ernst van zijn gelaat wegneemen! de waarheid van dit alles zal het volgend verhaal u leeren.

Een nog onlangs gekochte slaaf had mij iets van veel aanbelang ontstolen; zijne misdaad vorderde straf; ook bereidde mijn opvliegende toorn hem dezelve zeer spoedig, en zij zou, hoe zeer ik hen anders op de zachtaartigste wijs behandel, en dikwijls iet voorbij zie dat honderden andere meesters straffen, nu niet ligt

[p. 131]

geweest zijn: nog naauwlijks kwam dit ter oore van mijne vrouw, of zij snelt naar mij toe, vliegt mij in de armen, en vraagt, met een gelaat vol menschenliefde en zachtheid, vol vriendlijkheid en ernst, om verschooning voor den schuldigen: haar gelaat, haar verzoek, de wijs van haar voorstel trof mij aanstonds; doch ik was toornig op den slaaf, wilde niet gaarne getroffen zijn, en zweeg: zij herhaalt haar verzoek, zij dringt 'er vriendlijk en redelijk op, met de welspreekendheid van eenen engel, terwijl haare oogen, vochtig van de traanen des medelijdens, nog sterker smeekten dan haare woorden; haar blik sneed mij door de ziel, en ik was ontwapend; mijn toorn werd liefde voor den engel die mij terug hield van eene gewaande rechtvaardigheid welke mij zelven niet dan naberouw zou verwekt hebben: edele ongekunstelde vrouwentraanen! hoe onwederstaanelijk is uw vermogen op het gevoelig hart! hoe zeer bewerkt gij 't genoegen van hem die, vertederd door uwen invloed, zig door u laat leiden! dit deed ik thans; de Neger kwam met eene zwaare bedreiging vrij; ik deed hem zijne meesteres, als zijne voorspraak, kennen; hij knielde voor haar, en beloofde in 't vervolg getrouwheid: hoe veel genoegen gaf ik mij zelven, door twee menschen te verblijden! en een van deeze was mijne tedere vriendin, die mij dierbaarer is dan mijn leven:

[p. 132]

hoe veel overtreft de zachte wellust, dien ik hier bij gevoelde, die voldaanheid, welke bevredigde wraakzucht en iedele heerschzucht ooit ten gevolge kunnen hebben! hoe dankte ik mijne lieve nannie voor haar goedhartig verzoek, en zij mij voor mijne gereede inwilliging! terwijl zij met een zachte stem 'er bijvoegde: ‘O mijn vriend! hoe zoet is het te vergeeven! hoe veel vergeeving voor veel grootere beledigingen aan het oneindig weldaadig Wezen, aan eene vaderlijke goedheid, hebben wij dagelijks noodig!’ - Gij beschaamt mij, hervattede ik; op dit oogenblik heb ik die voor een driftigen toorn, dien ik met het masker van rechtvaardigheid bedekte, noodig: houd, houd mij altijd van involging van schadelijke driften, af, en ik zal uwe liefde zegenen: en, voegde ik hier bij, welk eene zaligheid moet de hoogste Goedheid, die nooit uit drift toornt, die enkel liefde is, dagelijks genieten, wanneer zij millioenen stervelingen hunne beledigingen telkens vergeeft, en hun, die haare straf hadden verdiend, met een blik van genade, vrede toeroept! o mijn vriend! als wij dit altijd recht inzagen, hoe ootmoedig, maar vrolijk, zou ons dit voor God maaken! het gezicht van onze zonden zou ons niet moedloos doen zijn, maar in het vertrouwen des geloofs tot Hem doen vlugten, die gaarne vergeeft.