Reinhart, of natuur en godsdienst

[p. 32]

VIII.

Hoe vervrolijkend is tog het gezelschap van eene lieve vrouw! hoe wonderlijk weet zij met een enkelden blik, met één woord, met de toon haarer stem, de nevels uit de ziel te verjaagen, en de vrolijkheid te herscheppen: dit ten minsten kan mijne nannie; zonder haar zou ik moedloos om mijnen verreisden vriend zuchten, maar door haare wijze redeneeringen, of afleidende gesprekken, ben ik reeds veel bedaarder; ik zie dit geval aan zijn beste zijde; terwijl mijne biddende ziel den braaven Edelhart peinzend en dankbaar nazweeft, zorgt zij intusschen dat hij mijne rust en mijne vreugde niet met zig neeme; haare liefde vervult mij alles, en haare waarde is onberekenbaar.

Toen ik u voorheen de Aartsvaderlijke eenvoudigheid van mijn landleven, als zoo genoegelijk beschreef, was dit genoegen altijd door een pijnlijk gevoel van gemis doormengd, en ik wenschte om eene Rachel; nu heb ik haar in mijne nannie, en alle mijne wenschen zijn voldaan.

[p. 33]

Maar hoe misvalt mij, als ik de historie der aartsvaderen lees, die Oostersche statigheid, waarbij de mannen hunne meerderheid zoo merkbaar doen gelden! Sara noemde Abraham haar Heer! hoe koel, hoe onvertrouwelijk luidt deeze tijtel! hoe onvoldoende zou het voor mijn hart zijn, wanneer nannie mij daarmede verëerde! De Oosterlingen moeten anders bemind hebben dat wij Europeërs: hoe gaarne wil ik den eerbied en de vreeze van eenen Heer, voor het openhartig gul vertrouwen van den geliefden, van den lotgenoot haarer zorgen verruilen! o, hoe zoet is die wederzijdsche hoogachting, door de edelste liefde geboren, die den gelijkstemmigen toon van volkomen vertrouwen baart! hoe gelukkig gevoel ik mij, als nannie mij haaren eenigsten vriend noemt! wanneer zij, niet met eene slaafsche onderwerping mijnen wil volgt, maar somwijl met alle haare lieve, onschuldige vleierij, en toverachtige bekoorelijkheden, mij tot den haaren overhaalt; of als zij dien met eene zachte gelatenheid aan mij opoffert; dan gevoel ik haar onbepaald vermogen op mijn hart, en de naam van haaren heer zou mij wanklank weezen: neen, de liefde maakt ons beiden dienstvaardig voor elkander; wij verstaan elkanders wenschen, en vervullen die zoo veel wij kunnen: onze zamenleving is een volmaakt tooneel van huislijk geluk; zij deelt in alle de belangens van mijn hart. Onlangs

[p. 34]

kreeg ik uwen brief, en dien van mijne lieve moeder; zij was bijna zoo vrolijk bij deszelfs komst als ik zelf; geen tedere uitdrukking was voor mij daar in, of zij blies nannie's liefde aan; alle mijne vrienden zijn de haare, en zij schijnt een kind van mijne moeder; hoe dikwijls spreekt zij van die edele vrouw! welken hartlijken brief zond zij onlangs aan haar toe! hoe veele vraagen deed zij mij wel over u, en Charlotte; over onze jeugdige vriendschap en derzelver genoegens! hoe vruchtbaar is mijn mond in 't verhaalen van dezelven, en hoe genoegelijk is het mij, dat eene zoo gevoelige ziel daar in deelt! ik vernieuw door die zoete herinnering de voorbijgevlogene vreugden der vriendschap nog eenmaal; en geniet dezelve nu zoo volmaakt, als zij op de aarde kan plaats hebben; al de vrienschaps gevoelens, die in het tedere hart van mijne lieve nannie schuilen, werken alleen op mij; buiten haaren vader heeft zij geene vrienden, verliet reeds in haar eerste jeugd haar vaderland, en vond hier, zoo min als ik, een hart dat sloeg als haar hart; en evenwel voor vriendschap, voor tedere vriendschap is dit hart geheel gevormd; het gemis van dezelve liet 'er eene ledigheid in welke nu vervuld is; 't is deeze vriendschap, die onze liefde veradelt, en die haar dagelijks sterker en onstervelijk maakt.