Reinhart, of natuur en godsdienst

VII.

Nu is hij weg! die goedhartige vriend, mijn edelmoedigste weldoener: ik heb hem zelf aan boord gebragt en hem weenend vaarwel gezegd; welligt voor altijd.... die stond was mij zeer plechtig, en zeer treurig; dankbaarheid en vriendschap werkten beiden zamen om mij alle zijne waarde te doen genieten, en mijn hart te pijnigen door zijn verlies: ik mis nu eenen wijzen raadgeever, eenen getrouwen beschermer, en al het genoegen, dat zijn omgang, zijne zorg mij gaf, is nu voorbij; maar de vrucht van zijne liefde tot mij blijft, en zal mij hem, zoo lang ik gevoelig ben voor al mijn geluk, (dat ik naast God alleen aan hem te danken heb,) onvergeetelijk maaken, ook dan als ik hem nimmer weêr zage.

Welk eene recht treurige gedachte! als ik

[p. 31]

hem nimmer weêr zage! en evenwel hoe mogelijk, ja misschien hoe waarschijnlijk is dit! misschien hoor ik eens van hem: Hij is verongelukt op de reize, of gestorven in zijn vaderland: hoe donker en onzeker is tog de toekomst! o dat hij gelukkig reize! dat God hem behoede! dat de goede, aan de regeering der Voorzienigheid twijfelende man, op den oceaan Haar gelooven mogt, en al den troost van dit zalig geloof genieten in zijn gantsche leven! dit wil ik dagelijks van den langmoedigen Weldoener der menschen voor hem bidden, en mijn zegen zal hem verzellen: zoo dikwijls als ik aan hem denk, (en wanneer zal ik dit niet doen?) zal 'er een traan in mijn oog drijven, ten teken dat ik hem lief had. Hoe verandert alles! wat zijn alle onze genoegens niet als voorbijgaande schaduwen! zij vlugten en keeren niet weder; het allergrootste genoegen zal eens even zoo verdwijnen, en dan... maar ik houde in; mijn ziel is te veel gestemd tot treurigheid om dit verder te ontwikkelen, en misschien is het al goed, dat zulk een gevoel dat van volmaakte tevredenheid eens tusschen beiden afwisselt; ik zou anders vergeeten dat ik nog op deeze wereld, die ik wel eens een dal der traanen noemde, vertoef: ach! dat het mij slechts leeren mogt, al wat ik bezit dagelijks als eene nieuwe gift der Algoedheid te genieten, het te bezitten als niet bezittende, om dat alles onbestendig is!