Reinhart, of natuur en godsdienst

VI.

De regen, welke onlangs begon te vallen, heeft zig, tot mijne blijdschap, nog eenige dagen opgehouden, en liet de rijst den genoegzaamen tijd om haare volle rijpheid te verkrijgen over: nu is zij gemaaid, binnen een paar dagen is alles binnen, en dan mag, wat mij betreft, de regen zwaarder vallen wanneer hij wil.

De rijstoogst gaf mij een lief tooneel, het was zoo vaderlandsch, schoon de landlieden

[p. 28]

welke hier maaiden, aan bossen bonden, en op hoopen zetteden, door hunne zwart gebrande aangezichten mij aanstonds herinnerden dat het zig in America vertoonde: de zeldzaamheid van het gewas in deeze streek, de mildheid en volheid der airen, onder wier zwaarte de halm zig boog, vermeerderde mijn genoegen in hetzelve: de voorige veel soberder oogst van dit gewas was mij aanmoedigend genoeg om het zaajen te hervatten, nu ben ik bij zijne overvloedige inzameling dubbel in mijn schik: hoe verlang ik alweder om het slaan der dorschvlegels en het gebrom der wanmolen te hooren: wanneer ik die op Kommerrust bij de omliggende boeren hoorde klotsen, was dat geluid altijd muzijk voor mij; denk dan hoe het mij nu gevallen moet, nu het mijn eigen oogst, de vrucht van eenen akker is, die ik zelf mede met mijn zweet bedaauwde, en wiens vruchtbaarheid ik van den Hemel afbad.

Waarlijk, lieve Karel! de bronnen van mijne vergenoeging schijnen zig dagelijks te vermenigvuldigen: één derzelve (misschien mag ik het u niet zeggen) is een vrolijk uitzicht op een' huwelijkszegen - ja, mijn vriend! ook deeze lacht mij aan, maar nog gantsch in de verte; en nog achter een schemerachtigen voorhang der wisselvalligheid verborgen: welk eene lieve hoop evenwel! God bevestige die! gij, die vader zijt van twee lieve kinderen, gij kunt u mijne

[p. 29]

gewaarwording voorstellen en, met mij hoopen; maar, ja Karel! ook deeze hoop is eene roos omringd van doornen; hoe verdubbelen zig mijne zorgen voor mijne tedere lotvriendin! hoe angstig klopt mijn hart, wanneer ik maar vrees dat zij lijdt, of zig te veel afmat: evenwel, met al den angst, met al de zorgen aan deezen toestand verbonden, is zij tog eene blijde dankstof in welke mijne liefde juicht: bij zoo veel huwelijkszoet ook dien dierbaaren zegen te ontvangen, dit is levensvreugde! dit is aardsche zaligheid!

Binnen weinige dagen, veel spoediger dan wij dachten, zal de goede Edelhart ons denkelijk verlaaten; ik moet hieraan nog in 't geheel niet denken, of 'er verspreidt zig een sombere nevel over alle mijne verrichtingen; doch, aan de andere zijde, is mij het denkbeeld ook lief, dat hij u mondlijk van mijne omstandigheden berichten, en u eene volkomene onpartijdige beschrijving van mijne nannie doen zal: en, mijne lieve moeder! o hoe welkom zal haar de vriend, de weldoener van haaren zoon, de oorzaak van al zijn geluk zijn! hoe zal zij hem met duizend vraagen overvallen! hem.... maar hier wil ik liefst niet langer over nadenken, of ik zou te veel wenschen om de plaats van Edelhart te vervangen, en alle die moederlijke vraagen zelf te hooren;

[p. 30]

deeze wensch zou mijne tevredenheid stooren, en zou ik dan mijn lot niet onwaardig zijn? neen, dat Edelhart dan reize, dat hij u, dat hij mijne lieve dierbaare moeder verblijde, door het getuigenis, dat de liefde van Reinhart voor haar, en alle zijne vaderlandsche vrienden, onveranderlijk blijft, en nog grooter is dan zijn geluk.