Reinhart, of natuur en godsdienst

II.

Hoe zalig is het toch wanneer de liefde, door den godsdienst haar voornaamste voedzel ontvangt! dit ondervond ik deezen morgen. Vol gevoel van de weldaadigheden met welke God mijn pad bestrooit, verliet ik nannie, en ging eenzaam naar de Retraite wandelen, om hem daar het morgenöffer van een dankbaar hart te brengen; doch, zonder dat ik dit bemerkte, volgde nannie mij na, en toen ik de deur van mijne hut opendeed, zag ik haar op het kronkelpad, dat daarheen leidt, ook aankomen; ik wachtte haar in. ‘Laat,’ zeide zij, ‘laat de lotgenoot van uw geluk en van uw leven, ook hier somwijl onzer beider God met u aanbidden en danken; laat ons in deezen, aan godsdienst gewijden oord, thans knielen voor Hem die ons tot elkan-

[p. 10]

der voerde, wiens zegen alleen duurzaam geluk en vreugde der onsterflijkheid op ons levenspad zaajen kan.’, O Karel! hoe troffen mij deeze woorden! de eenstemmigheid van onze wenschen was verkwikking en nieuwe dankstof voor mijn hart; plechtig knielden wij voor den God dien wij vreezen, dien onze wederzijdsche ouders vereerden, neder; verbonden ons zamen aan zijnen dienst, dankten Hem voor al het goede dat Hij ons deed toestroomen, en smeekten van Hem ootmoedig licht en vreugde af, op den weg dien wij zamen bewandelen: wie weet of niet de zalige geesten van onze gestorvene ouders dit tooneel met welgevallen aanzagen, en ook om het geluk hunner kinderen voor deeze en ook voor die wereld, in welke zij thans de vergankelijkheid der aardsche huwlijksliefde niet meer betreuren, met ons baden! wij dachten hier ten minsten aan; en vol verruimend gevoel, hoe de godsdienst de liefde verëdelt, en hoe de waare liefde den godsdienst onderling aanvuurt, verlieten wij den anderen, keerden wij elk tot onze dagelijksche bedrijven weder; en hoe blijde ben ik dat deeze ons telkens van den anderen verwijderen! hoe nieuw, hoe aangenaam maakt dit onze wederontmoeting, hoe levendig onzen omgang; elk verhaalt zijne kleine ontmoetingen, bezigheden, voor- en tegen-spoeden, gedachten en overleggingen; zonder in het laffe,

[p. 11]

verveelende te komen, deelen wij allernaauwkeurigst onze genoegens en zorgen; en leeren uit de kleine omstandigheden van ons leven, elkanders hart telkens nader kennen en beminnen.

De tegenwoordigheid van mijne nannie, heeft mijn geheele Solitude van gedaante voor mij veranderd; schoon zij alle haare bedrijven met eene geruchtlooze vaardigheid verrichte, bezielt zij alles met eene wonderlijke levendige vrolijkheid, welke zij zelfs nog achterlaat op de plaatsen waar zij niet meer is: wat is het vermogen van een lieve vrouw tog onberekenbaar groot! - neen, de mensch, en wel allerminst de man, is niet geschapen voor de eenzaamheid.