Reinhart, of natuur en godsdienst

[p. 382]

XXXI.

Morgen, lieve Karel! morgen ga ik op reis naar mijne dierbaare nannie om niet weder van haar te scheiden, dan door den dood; het zachtaartige meisjen is bewogen door mijn aanhouden; en wil den tijd die ons leven nog van elkander scheidde, niet langer rekken, noch mij eenen wensch vruchtloos laaten slaaken, die zij vervullen kan: de beletzelen welken haar dit bijna verhinderden zijn door haare onbevooroordeelde schranderheid, en vooruitzorgenden ijver, opgeheven; snakkend zag ik naar de wederkomst van mijne Narcis uit; hij kwam - ik overkropte den goeden jongen met mijne vraagen, eer ik nog den brief zelven las; en toen in den laatsten haar antwoord mijne vleiendste verwachting overtrof, weende ik van vreugde, en ik dankte God die haar hart bestuurde - o Karel! hoe zoet zal mij het wederzien, na maanden afweezens, zijn! hoe veel nader ken ik nu alle de fijne trekken van haar charakter, uit haare brieven, dan toen ik haar verliet! o! mijne verbeelding schept mij een veld vol zaligheid, zelfs bij haaren eersten welkomkusch! maar laat ik ophouden in den driftigen

[p. 383]

toon des minnaars te schrijven, en u alleenlijk zeggen, dat de toebereidzels tot mijn vertrek, en nog meer tot mijne wederkomst, allen gemaakt zijn; mijn wooning, moeshof, Engelsche tuin, met één woord, alles is in orde, om de lieve toveres, die het waare leven aan alle die genoegens zal bijzetten, te ontvangen! hoe vrolijk zal ik dien onvergelijkelijken schat hier binnen draagen! hoe zalig met denzelven leeven! stille dankbaarheid aan God, mijnen Weldoener, die mij zoo gelukkig maakte, doorstroomt mijn geheele ziel, en mijne driftige vreugde smelt in dezelve zachtjens weg; en nu, vaar wèl, beste Karel! tot onze correspondentie weder begint: juich met uwen gelukkigen vriend, die, in alle de mogelijke verwisselingen van zijn lot, onveranderlijk dezelfde voor u blijven zal - uw Reinhart!

Einde van het tweede Deel.