Reinhart, of natuur en godsdienst

XX.

Ach! Karel! wat ben ik tog een ongelukkige jonge! daar ligt nu al mijne stille tevredenheid voor altijd in het zand! ik klaagde over eenzaamheid; en ach! ik was niet geheel eenzaam! want toen was Cheri nog mijn lotgenoot! maar nu, waarlijk zonder aandoening kan ik het u niet verhaalen - nu heb ik ook deezen eenigen vriend, deezen trouwen lotgenoot, mijn lieven hond heb ik verloren! door mijn eigen toedoen, uit onbedachtzaamheid verloren! - ik stak met mijn boot van land, en had Cheri vergeeten; hij hoorde 't klotsen mijner riemen, en bleef, huilende, aan den oever staan, schoon hij anders vaardig zwom; welligt gevoelde hij zig ziek, ik wist het niet; ik riep hem, hij waagt zig, liever dan mij te verlaaten, en, zwemt naar mij toe, doch kan niet meer, en - verdrinkt! ik roei naar hem heen; nog even ziet hij mij, met een goedig, maar mat en stervend oog,

[p. 295]

aan, even of het hem genoegen gave, in 't bijzijn van zijnen meester te sterven, en - is weg! Karel! kunt gij u verbeelden hoe ik bij het lijk van dien goeden Cheri stond? het was - ja slechts een hond, doch een hond die in trouw andere honden vér overtrof, en wiens verlies voor mij door geen anderen ooit te vergoeden is; hij was mijn vaderlandsche vriend; de medgezel van mijne omzwerving en vreemdelingsleven; uit trouw voor mij, volgde hij mij na, toen ik hem verlaten had; en uit trouw voor mij, stierf hij; ach! hadde ik maar weêr naar hem toegeroeid, hadde ik.. maar wat zegt nu al dat hadde ik! het ongeluk is daar, en Cheri is weg! overal zal ik hem missen; want waar ik ging, was hij; mijne wandelingen, en mijne maaltijden zullen eenzaam zijn; hij was daar mijn lief gezelschap en mijn bescheiden gast; door zijn levendig, vrolijk oog, door zijn' zachten blaftoon, door zijn' kwispelenden staart, door zijn' toegereikten poot, sprak hij daar tot mij, en wij verstonden elkander; zijne trouw bewaakte mij altijd, en paste op mijne wenken; mijn lijden gaf hem moeite; mijne vrolijkheid maakte hem dartel, en nu is hij dood, en weet niets meer van mij, en ik heb in hem zeer veel verloren!

[p. 296]

In een eenzaam hoekjen heb ik dit goede dier begraven; een zwarte beuk op zijn graf geplant, en op een witte kei, welke ik daar boven leide, schreef ik dit grafschrift:

Hier ligt Cheri, mijn vaderlandschen hond,

Mijn reisgenoot op woeste baaren;

Mijn trouwe metgezel in menigte gevaaren,

In wien ik steeds mijn vriend en mijn beschermer vond!