Reinhart, of natuur en godsdienst

XVIII.

Nu is de meeste catoen van deeze pluk binnen, ja reeds gemalen; en een goed deel derzelve in baalen gepakt, om met de eerste scheepsgelegenheid de reis naar het vaderland aanteneemen.

Jammer dat deeze catoenpitten, welken vol van olijachtig sap zijn, hier tot niets dan tot mesting van den grond gebruikt worden; ik twijfel niet, of in ons vaderland zou de zuinige kunst eene helderbrandende olij uit dezelven toebereiden, die de schaamle hutten der behoeftigen verlichten zouden; doch hier neemen de menigvuldige, en altijd afwisselende, plantagebezigheden, den tijd te veel weg, om deeze moeite met voordeel aanteleggen.

Ik herinner mij, bij dit gezegde, de vertooning, welke wij eens bij eene Landhoe-

[p. 285]

ve van Kommerlust zagen. Eene oude, arme vrouw, onder een zwaar bosch van breede beuken, 't welk op het hangen van eenen heuvel lag, op den grond neêrgebogen, en haare klein-kindertjens, kruipende rondom haar, om de kleine vruchtjens, welke de boom bij zig had nedergestrooid, opteraapen; hoe ieverig zochten die onnozele wichten! hoe vrolijk bragten zij telkens hunne volgeladene handjens in den zak van deeze goede oude moeder! hoe zwaar viel die arbeid aan deeze afgeleefde vrouw! evenwel morde zij niet over haar lot: haare rijke vond, en de hoop op het vrolijk licht, dat deeze olijachtige beukjens in haar akelig hutjen, 't welk, niet ver van ons af, armelijk en vervallen in de vallei verscholen lag, verspreiden zou, vormden een vrolijken trek in haar gelaat - en hoe veel sterker blonk deeze dóór, toen gij haar, door een milde gift, rijker maaktet, dan zij door twaalf dagen arbeids had kunnen worden! - Weet gij nog welke dankbaare traanen uit haare oogen rolden? - Doch dit aandoenlijk tooneel zal misschien door veele andere soortgelijken al uit uw geheugen gewischt zijn - weldoen is uw leven. Gelukkige Karel! wiens lot u de edelste van alle genoegens kennen doet, het afdroogen van de traanen der behoeftigen.

[p. 286]

Hoe hartlijk verlang ik al weder naar de aankomst van een schip, dat mij jonger tijding van mijne moeder, en van mijnen vriend brengt! ô! die lieve braave vrouw! hoe gelukkig gevoel ik mij, dat ik den last haarer jaaren een weinig verligten mag, en dat mijn voorspoed haar vrolijk maakt!

Dikwyls klim ik op het dak mijner wooning, tuur lang door mijn telescoop, of ik ook een Hollandsch schip ontdekken kan, en dan doet een schip-gelijkend verschijnsel, voor het bloote oog nog onzichtbaar, somwijl duizend gissingen in mij ontstaan, die mij door eene zoete hoop ontrusten, tot de tijd gissing en hoop beiden vernietigt.