Reinhart, of natuur en godsdienst

XVI.

Eene bedaarde hoop, en ijverige arbeid, is het beste middel tot vergenoegdheid in onzen stand; gelukkig voor mij, dat ik u dit uit ervaaring zeggen kan: de reden en godsdienst hebben de kalmte in mijne ziel hersteld; zij is als een koele lente-morgen, die vrolijk is, terwijl hij de zon tegensnakt.

In plaats van eenzaame plekjens optezoeken, die peinslust en een somber gevoel opwekken, en al mijn verzamelden moed zouden doen sterven, ben ik thans gestadig werkzaam; ik spit, ik plant, ik snoei, ik wiede in mijne moes- en catoen-tuinen; mijn bloembedden, die geheel verwoest lagen, even of zij de lustloosheid van hunnen verzorger moesten af beelden, heb ik in orde gebragt; de planten gescheurd; de bloemen aangebonden,

[p. 276]

en de dorre stengels afgesneden; den grond in behoorelijke vakken afgeperkt, en met onderscheidene gewassen bevolkt; hier staan Annanassen, gints Granaatboomen, daar slingeren de Wijnstokken, en elders Oranje-, Curacau-, Cacau-, Citroen-, Mirthe- en andere geurige boomen, die hier een toverachtig boschjen, in een engelschen smaak aangelegd, formeeren; met uwe nieuwe bloemzaaden heb ik ook verscheidene kleinere vakjens door elkander bezaaid; ik hoop dat zij bloejen zullen! op sommige derzelven zal dan nog kinder-geluk zweeven, daar ik die, als een knaapjen, op het Landgoed mijner ouderen, met zoo veel vermaaks zag bloejen; en allen zullen zij mij vriendschap ademen; hoe veel zullen ze mij van Kommerrust, en zijne edele bewooners vermelden! daar zag ik sommigen bloejen; Charlotte zelve zamelde eenige deezer zaaden in, met haar kleine Jet aan de hand; vertelde haar voor wien zij dit deed, en zeide geen kwaad van haaren vriend: o! dit streelend denkbeeld doet uit deeze zaadjens voor mijne verbeelding reeds een gantsche tuin voordspruiten, waaruit zij schoone bloemen plukt, en waarbij zij de kwelling die zij mij onlangs veroorzaakte, vergeet; wat zullen dan de bloemen zelven doen! o hoe zal ik wenschen om die te behoeden voor 't lot van hun geslacht! ik zal een tent over dezelven heenspannen, en ze met het beek-

[p. 277]

water dat tusschen deeze bedden kronkelt, alle avonden bevochtigen.

Aan den oever van dit beekjen staan, hier en daar, witte, en roode roozen-struiken; haare takjens buigen zig over hetzelve, en de schoone roosjens verdubbelen zig in deezen effen spiegel.

Door dit beekjen besproeid, groejen ook de moeskruiden zeer welig, en leveren mij meer dan genoegzaam onderhoud.

En nog iet, dat u niet onverschillig zijn zal: twee der wijnstokken, uit uwe pitten opgekweekt, heb ik aan de zijden van mijne wooning geplant; zij groeiden daar voorspoedig op, en bedekken den muur met een bevallig groen; langs afhellende latten aangebonden, geeven zij eene aangenaame schaduw boven mijne vengsters; de schoone blaauwe trossen, op welke zig een purpergloed, en zilvere daauw veréénigen, hangen hier, tusschen de milde bladeren neêr, en laaten zig plukken uit mijne kamer: deeze aangenaame vrucht heeft nog een ander voordeel; zij brengt mij dikwijls in 't gezelschap van een' schoonen vogel, die dezelve ook bemint: voor eenige dagen zat ik, onder een' der Citroenboomen, op het voorplein, met zulk een tros in mijn hand; op

[p. 278]

den laagsten tak van eenen nabuurigen Tamarinde zat één derzelven; hij loerde alle mijne beweegingen af; in zijn geheele vogel-phisiognomie was de trek te leezen om met mij te eeten; ik wierp hem ook nu en dan een druif toe, dien hij opving, en, met pit en al, inslingerde; zedert herhaalt hij zijn bezoek dagelijks; en nooit laat ik hem vergeefsch verschijnen; ik ben altijd blijde, onder mensch-schuwe dieren 'er één te vinden, dat, in plaats van mij te ontvlugten, zijnen troost bij mij zoekt; ik weet wel dat alleen het eigenbelang hem naar mij toedrijft, doch dit zij zoo: eigenbelang mengt zig bij menschen onder de edelste neigingen, waarom ook niet bij den vogel? ik vermeerder gaarne Solitude's bevolkers, en wil den schoonen exter tot een vrijen huisvogel maaken.

Het gezelschap van mijne graauwe zwijntjens is mij zelfs genoegelijk; hoe gaarne zie ik hen op het voorplein onder de boomen dwaalen, op de allée langs spatseeren, en de afgevallene vruchten, op denzelven gestrooid, gretig opzoeken! nog meer bevalt het mij, wanneer zij mijne stem kennen, met eene soort van hondlijke trouw mij nawandelen tot binnen mijne wooning, en de kruimkens, die Cheri liet liggen, van den grond komen opzoeken, terwijl hun zacht geknor mij hun dankbaar vergenoegen vermeldt.

[p. 279]

Dat mijn klein Sanguintjen, 't welk ik boven uit de rivier medebragt, mij ook veel gezelschap geeft, zal u niet bevreemden; het potsige schepseltjen vermaakt mij dikwijls door zijne wondere aapenkuuren; somwijl haalt hij met elke handachtige poot, eene halfuitgeleegde eiërschaal uit mijne hand; vliegt, schreeuwende van vreugd over zijn rijke vracht, op zijn' kruk heen en weêr; gaat eindelijk op denzelven zitten; eet beide de schaalen ledig, en vergruist ze - dan eens schreeuwt hij om een' appel, of andere vrucht, die hij op mijn tafel ziet, en rust niet voor hij met mij eet; op een anderen tijd draait en keert hij zig in honderd potsige ligchaamsbeweegingen, of loert, met zijne schrandere oogen, mijne bedrijven af, en poogt die natebootsen; dit beestjen werkt, zoo wel als mijne andere huisdieren, zoo mijne ziel eenigzins welgestemd is tot mijne vergenoeging mede; maar geene derzelven komt in waarde bij mijnen getrouwen Cheri.

Gij, lieve Karel! van zoo veele wezens omringd, welke uw geheel hart bezitten, kunt u naauwlijks een denkbeeld maaken van zulk eene dierengezelligheid; doch ja, gij kunt wel: schoon niet de ervaring, de kennis van het menschlijke hart leert het u; gij weet dat een dorstige, die geen verschvloejende bron ontmoet, ook het water van eenen put drinkt, en daarmede vrolijk is.