Reinhart, of natuur en godsdienst

[p. 265]

XII.

Daar is alweder een sombere dag voorbij, zoo als 'er reeds vier zijn doorgekwijnd, nadat die ongelukkige droom het ijdel, dat in mijn ziel was, veel grooter maakte dan voorheen; reeds lang verlangde ik naar eene lotgenoote van mijn afgezonderd leven; maar mijne verbeelding had haar nog geene gedaante gegeeven; dit deed mijn droom, en zints zweeft de ziel, welke mijne ziel onbekend tegensnelde, met alle de bevallige trekken van eene lieve, zachte vrouw, gestadig voor mij; dit betoverend beeld volgt mij als eene schaduw na, en stoort mijne rust; mijn arbeid doe ik zints dien tijd, als een slaaf, zonder eenig genoegen, om dat ik moet; en, als ik lees, versta ik mij zelven niet; gaapende ledigheid omringt mij, en alles roept mij toe: ‘Zij is 'er niet!’ mijn L'heureuse solitude heeft al haare toverachtige bevalligheid verlooren; daar, waar ik de schepper van een aantal kleine genoegens was, ben ik nu maar een ongelukkig jongeling; alle mijne geliefde hoekjens zijn vreugdledige schuilplaatzen van naargeestige eenzaamheid, en wreede kwelling! zij voeden slechts mijn martelend verlangen, dat welligt

[p. 266]

nimmer zal voldaan worden! het meisjen waarna mijn hart zoekt, zal nooit mijne liefde beantwoorden; wie weet of zij aanwezig is, en zoo zij dit is, dan waarschijnelijk niet voor mij; o! kon ik maar hoopen, eens na den afloop van eene lange rei sleepende jaaren haar te bezitten, dan zoude die hoop mijn staf zijn, op welken ik dit eind van mijn levensweg gemoedigd zou afloopen; doch welk eene dwaaze hoop! zoo harssenschimmig als de oorzaak mijner geheele onrust!

Ach! waarom ben ik zoo geheel eenzaam! zonder éénen vriend die mijne reden ondersteunt, en mij rust en wijsheid instort? waarom moet mijn vaderlijke vriend Edelhart, in dit stuk zoo zeer met mij verschillen? ware ik bij mijnen Karel, de vriendschap zoude mij 't gemis der liefde vervullen, en ik zoude niet meer zoo rustloos verlangen naar eene aardsche gelukzaligheid, die, hoe groot, tog eindigt met dit korte leven; maar neen, wat zeg ik? dit is een vaste troost: ‘Waare liefde kan nimmer sterven.’