Reinhart, of natuur en godsdienst

[p. 243]

VI.

De ziekte of sterftijd voor dit Gewest nadert weêr, of is reeds begonnen; het zou ook mijn beurt worden kunnen, schoon ik den goeden God om bewaaring bidde: doch daar dit, en nu, en altijd, mogelijk blijft, heb ik gezorgd voor eene bewaarplaats van mijne asch, die mij tevens, zoo lang ik leeve, tot eene herïnnering van mijne sterflijkheid - zoo ik dezelve door zorgen of voorspoed eens mogt vergeeten - verstrekken kan; laat ik u eens eene aftekening van dit, aan de rust des doods en den ernst der eeuwigheid gewijd plekjen gronds geeven, het zal u, geloof ik, niet kwalijk gevallen.

Verplaats u in een ander vak der Retraite, dan dat, waar mijn kleine capel staat, daar zult gij eene andere stille wooning, eene verborgene rustplaats vinden; maar die zal mijne laatste weezen, na dat alle vermoejing, alle zorg, en alle lijden voor mij zal opgehouden zijn.

't Is of de Natuur dit hoekjen tot eene grafplaats geschikt heeft; zij zelf, of het gunstig toeval,

[p. 244]

wierp hier een kleinen heuvel op; hij is begroeid met treurige cijpressen, en zwarte eiken omringen hem; hunne zwaare takken buigen zig op denzelven neder; de groote, maar droevige blaaderen verspreiden hier eene heilige schaduw; in deezen kleinen heuvel heb ik een ruime rustplaats uitgehold, en rondom met steenen en sement verwulfd, en wit beplaasterd; een laage deur sluit den ingang van die grot; hij is zwart geverwd, en doet mij deeze spreuk, met witte letters, aanstonds in het oog vallen: ‘Hier rusten de vermoeiden van kracht!’ doch opdat ik mij nooit mijne stervelijkheid herïnnere, zonder tevens aan die zalige verwisseling te denken, welke alle haare akeligheid zal wegneemen, heb ik nog, hier en daar, een spreuk op een' boomstam, of verstrooide kei, welke hier rondom verspreid liggen, geschreven, die mijne hoop opwekken: ‘Zalig zijn de dooden die in den Heere sterven, van nu aan!’ - Die in mij gelooft zal leeven, al ware hij gestorven - Een natuurlijk ligchaam wordt 'er gezaaid, een geestelijk opgewekt’ deezen zijn mijne aangenaame vertroosters, wanneer ik hier sta, en luister naar het gelispel der windjens, in deeze donkere boomen; en gedachten des doods en der onstervelijkheid beiden, door mijne ziel zweeven.

Hoe rustig is dit hoekjen! hoe eenvoudig,

[p. 245]

maar sterkspreekend zijne gedaante! niet altijd kan ik, in mijne vriendlooze eenzaamheid, deszelfs aanblik verdraagen; daarom zal ik het maar zeldzaam, en wel dan maar, bezoeken, als mijn hart gestemd is om 'er nut mede te doen, en te juichen in de hoope der opstandinge.

Maar ach! Karel! liever wenschte ik dat deeze slaapplaats ledig bleeve; en dat ik de mijne eens in het ouderlijke graf vinden mogte; dat daar mijne beenderen zig met die van mijn geslacht vermengen mogten; terwijl de traanen der vriendschap de zark besproeiden.