Het land, in brieven

XL Eufrozyne aan Emilia

De 16 august. 17 -

De twee maanden bij mijn Emilia gesleten, waren de gelukkigste die ik ooit genoot; - als een droom zijn zij mij ontvlucht, - en ik denk er niet aan, dan met de pijnlijke kwelling: ‘zij zijn voorbij!’ - Maar dat pijnlijke zelfs, heeft zoveel zoets dat ik zulks niet missen wilde; al de lieve wandelingen die wij deden, - al de beekjes, al de bossen, al de leerzame genoegens die onze overeenstemmende zielen met elkander smaakten, zijn mij gestadig voor de geest. - Het lieve bloempje vergeet mij niet, dat gij de laatste avond mij plukte aan het beekje waarbij wij afscheidsredenen spraken, is nog onverwelkt, het staat in mijn slaapkamer; dagelijks geef ik het vers water. Als ik 's morgens ontwaak, en des avonds eer ik mijn ogen sluit, spreekt mij dit bloempje van zorgenvrij en haar lieve onvergetelijke bewoonster. Ach! kon ik het bewaren voor het lot van zijn geslacht!

Maar, niet dan schreiend, kan ik mij ons afscheid herinneren. Hoe was uw anders vergenoegd gelaat door een nevel omwolkt; ik zag uw lijden op uw sprakeloze lippen en in uw kwijnende ogen. Ik poogde u het mijne achter een schijnbaar ongevoelig

[p. 167]

gelaat te verbergen, maar kon gij geloven, dat uw Eufrozyne onverschillig was? dit zou mij grieven: maar neen, gij zag haar trouwe vriendschap in die moeilijke poging. Nog bedank ik mijn Emilia voor haar geleide, nog voor alles wat gij mij waart...! Ik deed verder mijn reis voorspoedig; weder, gezichten, alles was fraai; maar niets maakte indruk op mijn met u vervulde ziel; in mijn eenzaamheid gaf ik lucht aan opgekropte gedachten: ‘Mogelijk zie ik haar nooit weder’; toen werd het nacht rondom mij... En welk een benauwend gezicht was mij de stad toen ik A... in 't oog kreeg. Daar, dacht ik, binnen die muren, moet ik verstoken van het geluk des eenvoudigen landlevens, mijn dagen doorbrengen! - mijn hart versmolt; ik reed de poorten in en het klopte heviger. Doch het omhelzen ener tedere moeder, die vrolijk werd op mijn aankomst, en vervolgens de komst mijner deelnemende Elize, deden mij de vreugde des wederziens smaken en verdoofden voor enige tijd het smartelijk gevoel. O! hoeveel heb ik bij u genoten! maar hoeveel ook met u verlaten! Och was ons lot aaneen verbonden! - Dan, wat zeg ik? Buiten uw zorgenvrij waart gij de gelukkige Emilia niet, en mij verhindert de kinderlijke betrekking bij u te blijven: geen vriendschap kan deze toch verkrachten. Ik wil dan trachten alle ontevredenheid uit mijn ziel te verbannen, anders was ik uwer niet waardig. Zou ik na het genot van 't allerfijnst genoegen dat de aarde oplevert, niet weder zoeken vrolijk mijn roeping te volgen, en zo die stille vrede te bewaren die uit de bewustheid van volbrachte plicht geboren wordt, en smaak aan alle genoegens geven moet? Weinig zou ik tonen nut uit uw verkering getrokken te hebben, zo ik mijn hartstochten over mijn rede liet heersen. Neen, ik moet blijken geven van door u verbeterd te zijn. Men brengt mij een brief, ik heb hem nog niet in de hand, maar mijn hart zegt mij reeds dat zij van u is.

[p. 168]

O! ja mijn Emilia! de brief, de lieve vriendschappelijke brief is van u! Hoe aangenaam verraste gij mij; maar ach! hij heeft al mijn aandoeningen weer vernieuwd, en mijn voornemens verijdeld. Doch is dit nu de taal van de grootmoedige Emilia? Hoe veel onwezenlijke waarde geeft mij uw vriendschappelijk oog, kan mijn gemis zo veel invloed maken op een zo denkende geest, die zich zelf zo wel onderhouden kan? dit bevreemdt mij! geef ik onschuldig zo veel kwelling aan mijn vriendin? dit wondt mij opnieuw. Maar neen, mijn beste! zet uw hart weer open voor de invloed van de natuur en de Godsdienst; gevoel weer het zachte van haar inspraak; hoor naar haar lied, waar - voor gij mij vatbaar maakte; verblijdt u in het denkbeeld dat gij mij gelukkiger maakte en geloof dat ik u nooit vergeten kan; ook dan nog als mijn verstijfd oog het indruksel van uw beeld niet meer vatten kan, ben ik uw

eufrozyne

p.s. Mijn Emilia zal zich immers haar beloften herinneren, en mij verder de zomer- en herfstschoonheden van het land afschilderen?