Het land, in brieven

XXXV Eufrozyne aan Elize

De 22 juli 17 -

Uw lieve brief, waardste Elize! was mij recht genoeglijk; - hij bevestigt mij in de gedachten dat gij mij niet vergeet, schoon ik gelukkig ben in de armen van een andere vriendin, maar uw hart, overtuigd van uw eigen waarde en van de vastheid onzer vriendschap, vreest geen verkoeling, en is verheven boven laffe jaloezie. Ik zal dan veilig voortgaan met u mijn zorgen vrij leven af te malen. Ik slijt hier waarlijk gelukkige dagen. De inademing der frisse buitenlucht, de ordelijke omloop der levenssappen, door een gedurige beweging veroorzaakt, maakt mij gezonder dan ik immer was. Ook de treurige dagen zijn hier vrolijk. Deze dag regende het gestadig. Wandelen konden wij niet; om echter zoveel mogelijk de vrije lucht in te ademen, schoven wij de ramen open; het ruisen der vette droppelen op het glanzend groen der bomen; het lachend geroep van de Koekoek; het vreedzaam gefluit der Merel, de stervende Zang van een enkele Nachtegaal waren rust instortende muziek voor ons.

[p. 145]

Wij lazen intussen, wij zongen, wij speelden, en bezagen door ’t mikroskoop enige insekten, stof van de vleugelen der kapellen; en meer wonderen der natuur die het ongewapend oog niet ontdekken kan; en waarlijk gelukkig dat onze zintuigen zo grof, of deze diertjes zo klein zijn, anders zouden wij, omringd van zulke ijzige en sterkgewapende dieren, in een gestadige angst leven, en aan geen hunner ons lichaam tot een rustplaats vergunnen. Waarlijk het rijk der insekten is niet minder schoon, niet minder kunstig, en zulk een Goddelijke Meester waardig als dat der planten! maar waarom (vroeg ik) zijn toch in beide zoveel voor ons verborgen schoonheden, zo God toch alles schiep tot zijn heerlijkheid? en het voldoenend antwoord van Emilia was: die eer behoeft het Opperwezen juist van ons kortzichtige mensen, niet te ontvangen. Wie weet hoeveel geesten, veel verhevener dan de onze, op deze aarde God in die schepselen eren; ook verwachten wij een tijd waarin Gods ware aanbidders, begaafd met Engelenwijsheid, en veellicht met veel volmaakter en meerder zintuigen, ook in die schakel van de kunstige keten der wezens, een grenzenloze grootheid zullen bewonderen. In die eeuwen der volmaaktheid zal de schepping in haar gehele schoonheid voor hen staan.

De regen hield de gehele dag aan. Toen hij tegen de avond ophield, deden wij een lieve wandeling in de tuin. De zon brak met droevige stralen door de zwarte wolken heen, en bescheen het verkwikte groen, waarop de milde droppelen schudden met een kwijnende glans. De gehele lucht was balsemachtig, de vogelen begonnen nog hun avondzang te kwelen, toen wij, op de bank aan de vijver gezeten, de vissen op stukjes brood onthaalden; wij wendden beurtelings onze ogen, dan naar hun levendige sprongen, dan naar verfriste planten of de nieuwontloken bloemen: Emilia speelde op haar dwarsfluit een geheel melancholisch airtje, dat met het weemoedig vrolijk gelaat der natuur en met de gesteldheid van ons hart de zoetste harmonie maakte; - en een schone echo herhaalde die met een dubbele

[p. 146]

nagalm. - Terwijl wij met verkwikking staarden op de schone regenboog die zich aan ons vertoonde, kwam een fraai gekorven diertje op mijn hand rusten. - Dit lokte door zijn net gevormd, schoon gekleurd lijfje, het fijn weefsel zijner brommende vlerkjes, zijn welbesneden kop en glanzende ogen, onze bewonderende aandacht. - O zie, zei Emilia, die boog, zie dit diertje, zie de verkwikte kruiden, die droppelen op de bloemen, deze springende vissen, hoor het gezang der kikvorsen, die meerder regen voorspellen: ziet en hoort gij in dit alles niet een loflied voor de Algoedheid? Wij spraken, wij hoorden en dachten nog enige tijd en gingen toen om de koelte naar huis. Nu is het nacht en mijn lichaam behoeft de balsem der natuur, zo noemt immers de schone Nachtzanger de verkwikkende slaap. Gevoel zijn invloed, lieve Elize! zo wel als uw

eufrozyne