Het land, in brieven

XIX Emilia aan Eufrozyne

Zoudt gij, mijn Eufrozyne, de vriendin van mijn hart zijn, en zou ik niet met al de tederheid der vriendschap in uw lot delen? Ja mijn beste! ik gevoel uw smart; ik, die in mijn hulpeloze kindsheid reeds van mijn deugdzame moeder beroofd werd; wier edel karakter mij niet dan bij geruchte bekend is, verloor meer dan gij; doch gevoelde minder smart, wijl ik mijn ongeluk niet kende; en nochtans beween ik nu dikwijls de onbekende beschermster van mijn onnozele jonkheid, die ik, helaas! te vroeg verloor! en ik begrijp wat een teder kind als gij, zo gewoon aan de moederlijke zorg en liefde, gewaar moet worden in uw tegenwoordig ongeval. - Ik ween met u; ik gevoel al uw lijden; maar kan ik niet meer doen dan dit om mijn vriendin te troosten? O ja; ik kan uw edele tranen door de Godsdienst drogen. - Hij geeft balsem voor de diepste wonden; hij die uw moeder gerust doet sterven, moet u leren haar gelaten na te ogen. Is niet God, die uw en haar lot bestierde, wijs en goed? Zal hij u bij 't verlies van uw moeder zijn algenoegzame vaderzorg wel onttrekken? En past het een Christen niet om te berus-

[p. 76]

ten in al Gods daden, ook dan zelfs, wanneer hij daarin geen stralen van goedheid zien kan? Maar hoe helder schitteren die hier! welk een voorrecht voor u een moeder te bewenen, die een erfgenaam des hemels is! Bij haar dood bed een school te vinden van eeuwige waarheden! - Hoe leert gij de waarde der deugd kennen, daar waar een godloochenaar siddert! Waar een ijdele wereldslaaf wanhopig is, daar juicht een Christen! Zij die zo lang uw hulp, uw leidsvrouw, uw voorbeeld was, verlaat u, om het loon harer deugd te ontvangen! - troostvolle gedachten! De kinderliefde zelf verbiedt hier het wenen; ten minste zij matigt de smart. Zoudt gij haar wier doelwit was u gelukkig te maken, haar geluk misgunnen? Een geluk dat voor de beste der christenen nooit op deze aarde wordt gevonden? en vooral - heeft zij hier niet genoeg geleden? Werd zij niet genoeg door zorgen en verdriet bestreden om in Jezus' armen voor zich de rust te begeren? Waarlijk Eufrozyne! zoveel, ja veel meer, dan het lot van een gelukkige overwinnaar beter is, dan dat van een krijgsheld wie het gevaar van alle kanten omringt, zoveel gunstiger het lot is van een burger in zijn vaderland, boven dat van de vreemdeling die door wildernissen en doodsvalleien zijn weg vervorderen moet, zoveel is dat van een stervend christen verkieslijker boven de staat van hem die nog in dit tranendal zwerft. Zoudt gij dit overwegen kunnen, en nog het leven van haar begeren die wenst te sterven? - Zoudt gij om weinig droevige jaren minder te slijten de hare vermeerderen? Neen vriendin! stel u haar lot in het zaligst licht voor; volg met uw verbeelding die ziel na die hier op aarde haar sombere dagen door kwellingen aaneengeschakeld zag, en verlangde naar de overstap in de ruime lucht der Eeuwigheid; bij de laatste snik van 't gefolterd lichaam houden pijn en lijden op. Zij voelt zich geheel vrij, zij ziet op het afgelegde deel als iets dat zij niet meer nodig heeft, dat ze gerust aan 't verderf overgeeft. Jezus, die zij op haar ziekbed met ogen des geloofs aanzag, is nu bij haar; op zijn bevel voert haar een Seraf bij al de zaligen. Daar vindt zij al

[p. 77]

haar vrienden; daar wordt zij van de engelen begroet; van Jezus verwelkomd; daar bemint, daar aanbidt zij haar getrouwe Verbondsgod, en roemt al zijn daden wijs en goed! Zij ziet op het afgelopen leven terug, en het schijnt haar een droom na 't ontwaken. Wat haar hier lastig scheen, is het nu niet meer: zij is het gevoel van droefheid in één ogenblik vergeten door de aanvang van de eeuwen des geluks! - met één woord, zij is zalig!Denk zo, mijn Eufrozyne! aan 't lot van uw moeder, en zoek zo, ziende op de uitkomst van haar wandeling, haar geloof en deugden na te volgen. Laat vrij uw kinderliefde gevoelvolle tranen op haar as wenen, de Godsdienst verbiedt de aandoeningen der natuur niet; maar denk dat de tijd een nu ongeneesbare wond allengskens helen zal, en de hevige smart in een aangename weemoedigheid zal veranderen. Denk vooral, dat gij na enige verdrietige jaren, die als een schaduw zullen voorbij vluchten, uw moeder zult wederzien, weder omhelzen, weder genieten, om niet meer te scheiden. Gevoel de kracht van deze troost, en geef zo ras mogelijk bericht van uw lot aan uw deelnemende

emilia