Het land, in brieven

[p. 68]

XVI Emilia aan Eufrozyne

De 28 maart 17 -

Ach Eufrozyne! Ik heb mij te vroeg verblijd, het is nog geen lente. De natuur die mij te voren toelachte, grimt mij nu aan: er is geen zon te zien. Zwarte en van onweer zwangere wolken, wier aanzien mij verkleumt, ontlasten zich in gonzende hagel, of dwarrelende sneeuwvlokken: een wrange noordenwind doet de winterkoude herleven. Vogelen en insekten zijn op hun aankomst weer gevlucht; de tedere bloempjes worden gezweept, en tonen hun lijden in een verflenste gedaante. De schone perzik begon haar purperen bloesem te vertonen; de abrikoos beloofde veel, en zat vol witte knopjes; nu wordt alles door de storm gegeseld en de hoop op vruchten verijdeld. De rivier rijst weer buiten haar oevers. Met één woord, de ontluikende lente is in een barre winter verkeerd, en, wat nog veel erger is, de natuur is thans een afbeeldsel van mijn hart, nauwelijks zult gij uw Emilia aan die trekken kennen; het is nacht in mijn ziel, ik zie niet dan droefgeestigheid rondom mij, de krassende raven en kraaien zijn mij welkom; en wat is de oorzaak? vraagt gij... Ik weet het niet, zou het norse weer zulke invloed op mij hebben? wel hoe kon ik dan in de winter, dagen achter de andere, door niet minder treurig weer ingesloten, vergenoegd blijven? is het dan teleurgestelde verwachting? dit kon zijn! ik hijgde naar de aankomst der lente. Zij scheen nu te komen, die hoop deed mijn bloed vlugger door mijn aderen vloeien, mijn hart feller kloppen en stortte vrolijkheid in mijn ziel. Dit uitzicht verandert, zij komt niet zo schielijk, en ik houd op gelukkig te zijn! Welk een onvergeeflijke dwaasheid is het zijn vergenoegdheid op een geheel onzekere verwachting te bouwen! Hoe akelig is de diepte der treurigheid, waarin de mislukte hoop ons doet nederzinken! Maar ik weet waarlijk niet wat ik schrijf; ik leg de pen neer; de

[p. 69]

avond valt; de schemering zal mijn somberheid voeden, ik heb alleen lust tot melancholisch peinzen.

*

De 29 maart.

Ik ben beschaamd bij het nalezen van hetgeen ik u gisteren schreef; maar het was toch uit mijn hart, daarom laat ik het staan, want ook in zijn verkeerdheid moet gij 't hart van uw vriendin kennen. - O wat is de droefgeestigheid een onbetamelijke staat! In de gevoeligste ziel werkt zij koele onverschilligheid, of norse gemelijkheid; zij bedwelmt de rede, die ons, als zij werken kon, verheffen zou boven die onstuimigheid der hartstochten; zij werpt een floers op al het genoegelijke dat ons omringt; zij doet ons murmureren over het lot waarvoor wij in bedaarde ogenblikken danken; uit lichaamsongesteldheid geboren, zoekt zij voedsel uit elke beuzeling; was dit zo niet, hoe zou het achterblijven van de lente mij ooit mismoedig maken? Wist ik, redeloze dwaze, niet dat zij toch, naar de orde der natuur komen zal? en was de teleurgestelde hoop van dat gewicht, dat zij het gemis van mijn zielsrust verdiende? Was zij waardig dat mijn dankbaarheid voor de voorzorg des Scheppers, in een stilzwijgende bedilling van zijn daden veranderde? Dwaas bedrijf van een blinde mol! Weg dan, onbetamelijke zwaarmoedigheid, ik wil u voortaan door lichaam- of zielverbeterende middelen zoeken te weren, opdat Gods aarde, die mij een Eden worden kan, geen treurspelonk zij. - Aan deze taal zult gij beter het hart erkennen van uw

emilia