Gezangen der liefde

[p. 62]

In de hermitage op Beekhuizen.

Hoe zoet is mij de rust, in dit bevallig hutjen!

Zoo kunstloos zaamgesteld

Uit bouwstof, die Natuur hier op zijn' grond vergaarde,

En daarom juist zoo schoon;

Het zachte mosch bekleedt zijn wanden en verwulfsel:

Een wijze dichtersspreuk

Verciert hier elken muur, en maakt den indruk dieper

Die 't aartig kluisjen geeft:

't Staat eenzaam, van 't gewoel der wereld afgezonderd;

Geen mensch woont hier omstreeks;

Men ziet 'er niets dan 't groen van onderscheiden boomen,

En 't zweevend woudgediert;

[p. 63]

 

Men hoort 'er geen gerucht, dan lieve boschgeluiden;

 

Gemengde vooglenzang,

 

't Gesuis van 't schomlend loof, 't geruis van 't vallend water,

 

't Is alles melodij:

 

Die stilte doet de rust in 't woelziek hart herleeven,

 

Geeft ons ons zelven weêr;

 

De geest verheft zig dan; geen andre toverstemmen

 

Verzwakken zijne kracht.

 

De wijsgeer kan zig hier verdiepen in gepeinzen;

 

De dichter, bij zijn lier,

 

Door niets gestoord, in zijn geschapen hemel droomen,

 

En juichen van geluk:

 

Alleen 't verliefde hart kan hier geen vreugde vinden,

 

't Ziet niet dan ledigheid,

 

Zoo gapend diep, zoo doods, dat gij, o lieve stilte!

 

Een rust des grafs gelijkt;

 

Natuur had mij voorheen gestemd voor deeze ruste;

 

Reeds in mijn vroegste jeugd

 

Was eenzaamheid de bron van mijne beste vreugde,

 

En nu verveelt zij mij:

 

Gij wreede liefde stoort hier al mijn zacht genoegen,

 

Gij kwelt mij met het beeld

 

Van hem die mij bezielt; en in dit rustig hutjen

 

Vind ik de ruste niet.