Gezangen der liefde

[p. 55]

Aan de Noordzee.

Wat is dees oord toch woest en doodsch!

'k Zie niet dan dorre duinen;

De zeeraaf zweeft 'er ginds en weêr

En giert op kaale kruinen,

De naakte duinhalm, 't laage mosch

Is al het groejend leven,

Dat mij van werkende Natuur,

Een denkbeeld hier kan geeven,

De zee rolt ginds langs 't barre strand

Met donderende baaren;

De wind doet loejend wolken zands

Voor scheemrende oogen waaren;

[p. 56]

 

Doch laat Natuur, zoo woest, zoo norsch,

 

Geen zachtheid hier vertoonen;

 

Geen enkel boschjen groejen doen,

 

Noch zangertjens daar woonen.

 

 

 

Tog is dit doodsch verblijf mij lief,

 

Meer lies dan andre streeken;

 

In deezen omtrek woont mijn vriend,

 

Dien 'k daaglijks hier kan spreeken.

 

 

 

Wen 'k gindze steile duin beklim,

 

Zie 'k van zijn dorp den toren;

 

Die logge breede klomp heeft thans

 

Iet dat mij kan bekooren.

 

 

 

'k Speur daar zijn woonplaats tuurende op;

 

De landstreek lacht mij tegen;

 

Door hem heeft alles wat ik zie

 

Een nieuwen glans verkregen.

 

 

 

Mijn vorschend oog vliegt langs de paên

 

Of 't hem ook aan ziet treden:

 

Hoe hoorbaar bonst mijn vrolijk hart,

 

Bij 't naadren zijner schreden!

[p. 57]

 

En ga ik dan aan zijnen arm

 

Langs 't woeste strand der duinen,

 

Dan wordt de zeeraaf nachtegaal,

 

Het moschje een bloem der tuinen.

 

 

 

Door hem word ieder wereldoord

 

Mij een woestijn, of eden;

 

'k Verliet voor hem een roozenpad

 

Om distels doortetreeden.

 

 

 

Die wonderlijke toverkracht

 

Der liefde op alle dingen.

 

Doet mij op Noordwijks barren grond,

 

Met stil genoegen zingen.