Gezangen der liefde

[p. 39]

De bosch-duif.

Lief duifjen! in uw' ted'ren toon,

Hoor ik een liefdeklagt;

Gij zucht uw koe koe roe roe roe,

Zoo innig smachtend uit;

Het galmt door 't hol en statig bosch;

Een Echo baauwt het na;

Ik luister; en ook in mijn hart

Roept nog een Echo na.

Werd u uw gaaiken ongetrouw?

Of nam een roofdier 't weg?

Zit ge op 't verlaaten nest alleen?

Is uw geluk nu weg?

Zij geeft geen antwoord, hoe gij roept;

Uw klagt verscheurt mijn hart;

Veelmeer misschien dan iemant ooit,

Deel 'k in uw treurigheid.

[p. 40]

 

Ook ik, gescheiden van mijn' vriend,

 

Den eengen in 't heelal,

 

Die mijn geheele hart bezit,

 

Ben hier zoo gantsch alleen:

 

Onzeker of het lot ons ooit

 

Elkander geeven zal,

 

Ga ik mistroostig door dit bosch;

 

Zijn groen lacht mij niet aan.

 

Der vooglen wildzang zij zoo blij

 

Als ooit, ik word niet blij;

 

Alleen uw koe koe roe roe roe,

 

O! das gevalt mijn hart!