Gezangen der liefde

[p. 18]

Bij de fontein in Beekhuizen.

Zijt welkom, klein bevallig dal!

Wat is uw schaduw koel!

De heete zon had mij vermoeid;

Hoe streelt gij mijn gevoel!

Heeft u Natuur of kunst gevormd? -

Uw toegang was zo doodsch!

Een onderaardsche kronkelgang;

Hier zijt ge eenvouwig grootsch.

Hoe statig schiet die springbron op,

Hoe klettrend stort zij neêr!

Haar ruischend nat keert, klaar en stil,

In 't kronklend beekjen weêr.

[p. 19]

 

De takken van een milden boom

 

Beschaduwen de bron;

 

't Bespatte loof bedekt ook mij,

 

Voor 't straalen van de zon.

 

Ter zijde van den grotmuur, ligt

 

Een groote koele steen,

 

Hij is mijn sofa, 't zagte mos

 

De rug daar ik aan leen.

 

Een smal en kronklend paadjen leidt

 

Den kleinen heuvel op;

 

Twee stoelen van een boomenstam

 

Staan, op zijn groenen top.

 

Verschillend groen omringt mij hier;

 

De geurge meidoorn bloeit;

 

De nagtegaal zingt bij het nest

 

Waarin zijn gaaiken broeit:

 

Wat aantal vogels! hoe gerust

 

Is alles wat hier leeft!

 

Die rust streelt elk gevoelend mensch

 

Zoo dra 't zig hier begeeft:

 

De zorg die hem aan 't harte knaagt,

 

't Verdriet dat hem beklemt,

 

Wijkt hier een poos, en 't zwoegend hart

 

Wordt tot genot gestemd.

[p. 20]

 

Bij 't lief gekletter deezer bron,

 

En 't zagte boschgezuis,

 

Vergeet men 's levens woest gewoel,

 

En 't menschelijk gedruis;

 

Men weegt der dingen waarde meer;

 

Vindt zoo veel iedelheid

 

Bij onze zorg - bij onze vreugd,

 

Die van 't genot ons scheidt.

 

Hoe rustloos slooven, woelen wij

 

Voor niets! - in uw gebied,

 

Natuur! daar vinden wij 't genot,

 

Dat elders ons ontvliedt.

 

Hoe ligt kon hij gelukkig zijn,

 

Die, in uw school geleerd,

 

Geen dwaaze pracht, geen overvloed,

 

Geen roem of staat begeert!

 

Kweekt waare godsdienst dit gevoel

 

In onzen boezem aan,

 

Dan lacht de dorste streek ons toe;

 

't Is hemel waar wij gaan.

 

 

 

o Zalig dal! o lieve grot!

 

In uw' gerusten schoot,

 

Wensch ik mij de edle zielsrust weêr,

 

Tot levens reisgenoot.

[p. 21]

 

'k Bezat haar eens; op 't onverwagtst

 

Ontvlood zij mij; nu zoek

 

Ik, weenend, overal haar op,

 

Meest in een stillen hoek;

 

Ik wil met boeken, inkt, en pen,

 

Veel zweeven in uw' kring;

 

Welligt dat ik, door u bezield,

 

Natuur nog eens bezing -

 

Natuur? - zoo als Petrarcha deed,

 

Zijn stof - doch niet zijn' toon;

 

Dit kan ik niet - zijn liefde-lied

 

Was treurig - maar ook schoon.

 

Hoe veel gelijkt deez' grot in 't klein

 

Vaucluze! naar uw dal,

 

Waar eens uw dichter kwijnend zat

 

Bij rots en waterval;

 

Natuur, zoo schoon in uwen kring,

 

Verzagtte zijne smart,

 

En gaf in 't eind de ruste weêr,

 

Aan zijn gepijnigd hart:

 

Dat, wat gij aan Petrarcha schonkt

 

Zoek ik In deezen oord.

 

Help reden! Godsdienst! help Natuur

 

In haare werking voord.