Gezangen der liefde

[p. 16]

Treurige verandering.

O! wat is mijn ziel veranderd

Door der liefde treurigheid!

Voortijds was ik altijd vrolijk,

Als Natuur mij open lag;

Blijde met een dansend mugjen,

En een wemelenden worm,

Gaf een magre bloem der heide,

Gaf een blaadjen mij vermaak;

In het rijk van plant en dieren

Was de bron van mijn genot;

'k Dronk daar uit met volle teugen

't Reinste vergenoegen in.

[p. 17]

 

In het rijk van plant en dieren

 

Vloeit voor mij die bron niet meer;

 

'k Smacht van dorst, en vind geen dropjen

 

Van dit rein genoegen meer:

 

Al 't vermogen om te deelen

 

In der schepselen geluk,

 

Is in mij als uitgestorven,

 

'k Voel geen zagte banden meer.

 

Onopmerkzaam treed ik 't bloemtjen,

 

Hoe het geure en gloeije, plat;

 

Vogels, alles zingt rondom mij,

 

Ik alleen zing niet, en kwijn,

 

Weggezonken in gedachten,

 

Pluk ik dikwijls blaadjens kort;

 

Onbedachtzaam slaat mijn stokjen,

 

Plantjens van hun wortels af;

 

'k Zie daarna, met spijt, de brokken

 

Der vernielde schoonheid aan;

 

'k Schaam mij even, 'k zucht en zink weer

 

In mijn diepe stille smart.

 

Liefde! gij die 't hart vertedert,

 

Maakt gij 't tevens koel en norsch?

 

Liefde! - ja zijt ge ongelukkig,

 

Dan is uwe kwelling wreed.