Gezangen der liefde

[p. 13]

Elegie.

Zangwijs: Ohne liebe, ohne wein.

Beekje dat al kronklend snelt

Langs bemoste boorden,

Wiens geruis, en heldre vloed

Mij zoo vaak bekoorden,

'k Zet mij onder dezen eik

Mat en moedloos neder,

En mijn lijdend harte zoekt

Hier zijn ruste weder.

'k Wil de traanen mijner ziel

Met uw golfjens mengen;

Ach! kon uwe stille vloed

Ze aan haar oorzaak brengen!

IJdle wensch! hij is te ver

Van mij afgescheiden;

Ach! hij kent de traanen niet

Die mijn' oogen schreiden.

[p. 14]

 

Alles wat voorheen mijn hart

 

Vleiend kon bekooren,

 

Heeft zijn zoete toverkragt

 

Nu geheel verloren.

 

Ach! natuur is dood voor mij;

 

Bij haar vreugd-tooneelen

 

Kwijn ik dor, genietloos weg,

 

'k Kan haar vreugd niet deelen.

 

 

 

In der vooglen juichend lied

 

Hoor ik niet dan klaagen;

 

't Zuisend lommer kan niet meer

 

Aan mijn oog behagen;

 

Van het eenzaam lagchend veld,

 

Is de rust gevloden;

 

't Stervend bloemtjen heeft vergeefsch

 

Mij zijn geur geboden.

 

 

 

O! hoe rijk was ik voorheen

 

In verfijnd genoegen!

 

Welk een nijpende armoê doet

 

Nu mijn' boezem zwoegen!

 

Doodsche ledige akligheid

 

Rust op alle dingen,

 

Daar verveeling en gemis

 

Mij alom omringen.

[p. 15]

 

In den top van dezen eik,

 

Wiens bemoste wortel

 

Mij een ruwe zitbank is,

 

Kirt een tedre tortel;

 

't Gaaiken antwoordt ginds - hun toon

 

Vat den toon mijns harten;

 

't Meêgevoel eens tedren vrinds

 

Lenigt ook mijn smarten.

 

 

 

Hij gevoelt hij klaagt als ik...

 

't Lot belacht ons klagen,

 

En wij slijten ver van één

 

Eindloos lange dagen.

 

Liefde, ach! laat toch op uw pad

 

Enkle roosjens bloejen!

 

Waar niet dan uw' dorens nu

 

Tot mijn smarte groeijen.