Middelieër liedboek
(1651)–J.H. Pos–
Auteursrechtvrij
[pagina 336]
| |
Sijn goetheydt streckt in eynden
Over de werelt wijdt.
Godts goetheydt niet om sommen,
Over al wijdt en breydt,
Een mensch die moet verstommen,
Siende Godts moghentheydt,
Een vonckjen om te segghen,
En weet de menschen niet,
Godts moghentheydt uytlegghen,
Noch wercken die men siet.
Soo hoogh d'Hemel van d'Aerde,
Soo groot is sijn ghena,
Voor die sijn woordt aenvaerden,
Dat houden vroegh en spa,
Vriendelijck t'allen stonden,
Iae vol barmhertigheydt,
Hy vergheeft onse sonden
Door sijn ghenadigheydt.
Maer wat is 's menschen leven
Van begin tot den end,
Wat wordter al bedreven
Idelheydt en ellend,
Wat moet m'al sien en hooren,
Verdriet en teghenspoet,
Soo dat Godts uytverkoren
Veel aenstoot lijden moet.
Voor Godt lief en behaeghlijck
Is den mensch in 't begin,
Maer den mensch, 't is beklaeghlijck,
Heeft een verdorven sin,
Godt gheeft ons boven maten
Alle dinghen nae wensch,
Maer 't is verloren praten,
| |
[pagina 337]
| |
't Ghebreck leydt by den mensch.
Een mensch heeft veel ghebreken,
Als men hem wel besiet,
Ydel en loos van treken,
Onghestadigh als riet,
't Wil nae Godts woordt niet hooren,
Noch van sonden af-staen,
Dus gaender veel verloren
Op den verkeerden baen.
Godt zaeyt goe zaet nae wenschen,
Van waer komt dan 't onkruyt,
Maer de boosheyt der menschen,
Dat is 't rechte besluyt.
Christus gaet klaer verhalen,
En de Schrift menighvuld,
Dat de menschen dus dwalen,
Dat is haer eyghen schuld.
Godts woordt en kan niet feylen,
Noch hy begeert geen quaet,
Dat de menschen verzeylen
In boosheydt obstinaet,
Godt latet wel op-wassen,
Maer den ooghst sal gheschien,
Ellick mach hier op passen,
En voor hem selven sien.
Siet alle Creaturen
Van Godt ghebenedijt,
Loven hem t'allen uren,
In haer beroep met vlijt,
Wandelen nae 't betamen,
In alle dienst bereydt,
Des mach een mensch hem schamen
Sijn onghehoorsaemheydt.
| |
[pagina 338]
| |
De Creatuers gheslachten
Moeten al van hier scheen,
s'Hebben niet te verwachten
Voor haren dienst, och! neen,
Maer een mensch nae sijn leven,
Sal voor hem selven staen,
En wat hy heeft bedreven,
Daer nae sal hy ontfaen.
Och! wat sullen wy segghen,
Als wy voor den Heer staen,
Daer men na Schrifts uytlegghen
Loon nae wercken ontfaen,
Sal men in sonden leven,
En dat op Godts ghenaed,
Of 't Vijghe-bladt aenkleven,
Dat en is oock gheen raet.
Godt en beveelt geen sonden,
Noch laet oock niemandt toe,
Maer dat men t'allen stonden,
Oprechte boete doe,
Soo wil hy ons ghenadigh
Zijn, ghelijck de Schrift seydt,
Sijn woordt dat blijft gestadigh
Nu en in eeuwigheydt.
Men mach op sijn woordt bouwen,
Als men voor ooghen siet,
Want die op Godt betrouwen,
Die en ghebreken niet,
Als Syrach gaet vermonden,
En Davids vrome daet,
Och! dat wy dat doen konden,
Dat was den besten raet.
Die dit Liedeken dichte,
| |
[pagina 339]
| |
Is met swackheydt belaen,
O! Heer, wilt hem verlichten,
En in ghenaed ontfaen,
Dar hy het woordt mach hooren,
Wt liefden al ghelijck,
Komt ghy mijn uytverkooren,
Besit mijns Vaders Rijck.
Prince, Heer der Heyrscharen,
En ghenadighe Heer,
Wilt ons doch wel bewaren,
Want wy zijn swack en teer,
Noch bid ick generaligh,
Om u eeuwighe vree,
En dat ons doch is saligh,
Amen, segh ick hier mee.
I.H. Pos. |
|