|
| |
[Heere mijn Godt in eeuwigheydt]
Nae de Wijse: Mijn Godt waer sal ick henen gaen.
Heere mijn Godt in eeuwigheydt,
Ghy die Hemel en Aerde rechtveerdigh
Gheschapen hebt door u wijsheydt,
En onderhoudt alles lofweerdigh,
Ghever van alle gaven goet,
Die oock alles uyt liefde doet,
Door u ghenaed in overvloet.
Al waren al ons hayren reyn,
Tonghen, en loofden Godt aendachtigh,
Wie kan des Heeren lof certeyn
Wtspreken, o! mijn Godt Almachtigh,
V behoort alleen prijs en eer,
Daerom bid ick van herten seer,
Zijt ons ghenadigh lieve Heer.
Esaias die leert ons siet,
Godt straft de menschen wel rechtveerdigh,
Maer sy en beteren haer niet,
Sy blijven noch al onboetveerdigh,
Soo gatet oock met Hollandt klaer,
Godt straftse om haer sonden swaer,
Doch sy gevoelen 't niet, 't is waer.
| |
| |
Och! broeders, hoort nae Christus leer,
Wie Godt vreest moet veel aenstoot lijden,
Gheweldt gaet boven recht, 't is weer,
Daerom moeten wy neerstigh strijden,
Wie volstandigh blijft tot den ent,
En strijdt vroom als een Christen jent,
Die wordt ghekroont in 's Hemels tent.
Och! mijn Broeders, en acht niet kleyn,
Als ghy ghestraft wordt van den Heere,
Vertsaeght doch niet, vreest Godt alleyn,
Strijdt verduldigh nae Christus leere,
Wie Godt kastijt dit wel versint,
Die ontfanght hy als sijn lief kint,
Godt straft alle die hy bemint.
Alle straffe, seydt Paulus klaer,
Wordt niet met vreughde aenghenomen,
Maer gheeft dickmael veel droefheyt swaer,
Maer gheeft hier nae veel vreught volkomen,
Om te krijghen goet onderscheydt,
Gheoeffende sinnen bereydt,
't Welck ons dient ter saligheydt.
Iudith leert ons met reden goet,
Och! mijn Broeders, zijt dit ghedachtigh,
Godt straft ons tot beteringh soet,
En niet tot verderven waerachtigh,
Denckt dat ons sonden meerder zijn
Dan dese straffe, verstaet mijn,
't Gheschiedt tot onser leere fijn.
Waert dat wy ons selven te recht
Wel ondersochten nae Godts leere,
Wy souden als een ghetrou Kinecht
Niet ghestraft worden van den Heere,
Maer nu straft Godt ons tot vermaen,
| |
| |
Op dat wy mette werelt saen
Niet en souden verloren gaen.
Om dat stracx na die sond certeyn
Geen straf geschiet van de qua wercken,
Daer door wordt 's menschen hert onreyn,
En wijckt van sijn Schepper, wilt mercken,
Godt is met die, die met hem is,
Die van hem wijckt sal hy gewis
Straffen na Schrifts getuygenis.
Ick beschuldigh my in 't geheel,
Ia ken my selven seer misdadigh,
Ick verschoon mijn sonden te veel,
Ick ben my oock te seer genadigh,
Ick sie op mijn naesten te seer,
En op my selven weynigh meer,
't Strijdt naeckt tegen Godts Woort en Leer.
Daer zijn drie dinghen goet en fijn
Die den mensch noodigh zijn in desen,
Dat's Gods Woort recht gehoorsaem zijn,
En Godt van herten reyn te vreesen,
Een vroom leven ter saligheydt,
Rechtveerdigh zijn met neerstigheydt,
Sober en matigh zijn bereydt.
Hoe men matiger leeft, verstaet,
Hoe men gesonder is van leven,
Hoe dat men rechtveerdigher gaet,
Vroom en Godsaligh hier beneven,
Hoe ons gemoet geruster is,
Ons hoop en troost tot Godt gewis,
Staet vast op Godts getuygenis.
Leeft ghy na de begeerlijckheydt,
Soo sult ghy selden vernoeght wesen,
Maer leeft ghy soo de natuur seydt,
| |
| |
Soo hebt ghy haest ghenoegh in desen,
Want de natuur, verstaet dit reen,
Is met een kleyntjen wel te vreen,
Begeeren soeckt al meer gemeen.
O! Prince goet, schickt u hier na
Al moet ghy hier veel aenstoot lijen,
Doet boet en bid Godt vroegh en spa
Dat ghy vroom na sijn woordt meught strijen,
Al lijdt men hier veel aenstoot swaer,
Als men maer saligh is hier naer,
Amen, O! Heer, dat worde waer.
I.H. Pos.
|
|
Auteursrechtvrij