De ongewisse tijd

[p. 142]

Zesde akte

Carillon muziek. Tijdsein. Goedenavond luisteraars, u luistert naar de Caribische uitzending van Radio Nederland Wereldomroep op zondag 12 december. Wij besteden vandaag aandacht aan de herdenkingsdienst voor de 15 slachtoffers van 8 december:

-	John Baboeram, advocaat
-	Bram Behr, journalist
-	Cyrill Daal, voorzitter van de Moederbond
-	Kenneth Gonsalves, deken van de Surinaamse Orde van Advocaten
-	Eddie Hoost, advocaat, oud-minister van Justitie
-	Andre Kamperveen, eigenaar van het radiostation ABC, oud-minister van Cultuur en Sport
-	Gerard Leckie, decaan van de sociaal-economische faculteit
-	Suchrin Oemrawsingh, docent aan de Universiteit van Suriname
-	Leslie Rahman, journalist
-	Soerindre Rambocus, ex-officier
-	Harold Riedewald, advocaat
-	Jozef Slagveer, journalist, eigenaar van het persagentschap Informa
-	Somradji Sohansing, zakenman
-	Frank Wijngaarde, journalist

Onze Han de Graaf woonde de dienst in de Mozes en

[p. 143]

Aäronkerk in Amsterdam bij.

De Graaf

Het is hier vier uur in de middag. In de overvolle kerk zitten de nabestaanden van de slachtoffers, de vrouwen, moeders en kinderen, op de voorste rijen. Vertegenwoordigers van de verschillende politieke partijen bevinden zich ook in de kerk. De stemming is droef en geladen. Nadat dominee Dielinger en Pandit Panday hebben gesproken, bestijgt oud-minister president Joop den Uyl de kansel en neemt zichtbaar aangedaan, het woord. De tranen biggelen over zijn wangen. Heel Nederland kan op de tv zien hoe aangeslagen deze doorgewinterde politicus is. Hij was toch immers de man die met hart en ziel achter de onafhankelijkheid van Suriname had gestaan. Had hij niet de wijze waarop die tot stand was gekomen het grootste succes van zijn kabinet genoemd?

Ik lees u thans enige saillante passages uit zijn rede voor:

‘Men heeft mij gevraagd, als iemand die verschillende van de mensen kent, heeft gekend, die de afgelopen week zijn omgebracht, een enkel woord te zeggen. Ik doe dat met schroom want ik denk dat Nederlanders een zekere terughoudendheid past bij alles wat Suriname betreft. Maar ik wil tegen u, tegen al die Surinamers die treuren en rouwen, omdat er onrecht gebeurt aan mensen in Suriname, zeggen dat velen in Nederland uw verslagenheid en uw verdriet delen. Wat mensen is aangedaan deze dagen, dat is voor velen

[p. 144]

voor ons in Nederland, verbonden in vriendschap met u, ook ons aangedaan. ‘Een zwarte bladzijde in de Surinaamse geschiedenis,’ is straks gezegd, en die mevrouw die dat zei, die zei: ‘We zullen met onze zwarte handen die zwarte bladzij moeten omslaan,’ dat zal het Surinaamse volk moeten doen, mensen van Suriname. Wij Nederlanders, wij kunnen daarbij helpen en ik spreek uit, hier, dat als dat kan en u vraagt dat ons, dat wij daartoe bereid zijn. Maar u Surinaamse mensen, u zult het moeten doen en u kan het, u bent een vrij volk. U bent Surinamers, u gaat door een heel diep dal maar u hebt uw recht, uw zelfbewustzijn en het is in die verbondenheid dat velen in Nederland met u, dezer dagen, verder willen gaan.

Op verzoek van een van de weduwen zingt het koor Wi sa blijti, blijti, blijti, we zullen blij zijn, blij zijn, blij zijn, als we naar de hemel gaan. Het was een lied dat haar man, de levenslustige advocaat Riedewald, gewoon was te zingen voor hij 's morgens naar de rechtbank ging om een cliënt bij te staan.

Het koor zingt

EINDE