Zanglievende uitspanningen

[p. 13]

De zwaluw.

Stem: Is Jesus zelf mijn zielevriend.

Schutte, Gez. D. I. blz. 106.

ô Zwaluw! die den zomer mint

En nestelt aan de hooibergs roeden,

Of plankjes bij de huisliên vind

Om in uw kunstig nest uwe eitjes uit te broeden,

Ik zie u, uit de sloot

Den modder voor uw wooning pikken,

Om daar uw huis mede op te schikken,

Elk helpt zijn' trouwen werkgenoot.

[p. 14]

 

Gij leert mij, dat ik, vaak te laag,

 

In modderagtig slijk blijf wroeten,

 

Ik moet, daar ik mij zelf beklaag,

 

Dit dor en dwaas gedrag met zilte traanen boeten.

 

Gij vliegt laag langs den grond,

 

Om ranke muggen op te vangen;

 

Och! dat ik nooit aan 't niet bleef hangen,

 

Maar 't hooge heilgoed zogt en vond.

 

 

 

ô Diertje! dat den zangtijd kiest;

 

Maar vlugt voor koude najaarswinden,

 

En, eer de kille vloed bevriest,

 

U elders zoo verschuilt, dat ik u niet kan vinden:

 

ô Prent van mijn bestaan!

 

Ik moest geen norsche vlaag ontloopen,

 

Maar hoopen, zelfs door vrees bekroopen;

 

Schoon 't al geschokt ten grond mogt gaan.

[p. 15]

 

Dan ook: dit kennelijk gedrag

 

Moest mij met wijze zorg doen waaken,

 

Om, in een' juist bekwaamen dag,

 

Al biddende gebruik van tijd en uur te maaken;

 

Gij werkt in 't best saizoen,

 

En zorgt voor nest en teedre jongen,

 

Zoo moest ik, door mijn' pligt gedrongen,

 

Met blijden lust mijn' arbeid doen.

 

 

 

Gij staat zoo vroeg op als het licht,

 

Om uwen Schepper zingend te eeren,

 

Ik, daar ge uw werk zoo vroeg verricht

 

Word door uw stem beschaamd op mijne zagte veêren.

 

Als gij uw veêrtjes pluist

 

En 't nachtstof schudt uit uwe vlerken,

 

Dan leert me uw ijvrig ochtendwerken,

 

Hoe stof door reiniging verhuist.

[p. 16]

 

Gij steigert zomtijds naar de zon,

 

Zoo moest mijn ziel de hoogte kiezen,

 

Och! dat ik 't aardsche meer verwon!

 

En nooit de Levenszon mogt uit het oog verliezen!

 

Op 't Windje, dat gij mint,

 

Vliegt gij veel sneller dan de schichten,

 

De geest doe mij voor u niet zwichten!

 

Ik drijf op vleuglen van dien Wind.

 

 

 

Zoo strekt gij voor een traag gemoed,

 

Ten leerbeeld in den lieven Zomer,

 

Och! maakte ik alle dagen spoed!

 

'k Ben traag, en zonder hulp zijn vlerk en tong nog loomer:

 

Ik voel dat ik bezwijk...

 

Maak mij ô Geest, hoe neêrgeboogen,

 

Der Zwaluw, door uw alvermoogen,

 

In vlugt, en ernst, en zorg gelijk.