De zonde van Jan der Kindere

XII

Jaapje wende er aan een moeder te hebben die veel op bed lag; maar hij zei steeds, dat z'n moeder niet lag, maar zát: in bed zitten was heel iets anders dan op bed liggen. Moeder luisterde goed naar hem en vroeg knappe vragen. Vaak wist hij uit z'n hoofd wel wat moeder van iets vond, en lukte dat niet, dan ging hij naar haar toe, en het was verbazend zo goed als moeder begreep waar het Jaapje om ging.

Oom Arie was zijn vrind. Ze praatten als grote mannen tegen elkaar; hij lette er op, dat Oom Arie geen vlekken op z'n jas had en vertelde hem geregeld hoe het met moeder ging. ‘Ga moeder maar es opzoeken, Oom Arie,’ zei hij dan wel; of: ‘Vandaag is moe erg moe, Oom.’ Hij genoot bij Arie enkele voorrechten; hij mocht te allen tijde op zijn studeerkamer komen en de asbak legen, als hij maar oplette dat er geen rook meer uit kwam.

Zijn schooljaren verliepen kalm. Al vrij gauw werd hij een rustig en gestadig lezer, en jaren lang hield hij de gewoonte aan, moeder 's middags een uurtje voor te lezen.

Jan las twee malen daags uit de kinderbijbel; het boeide Jaapje en voldeed ook Jan zelf: het directe Schriftwoord had iets verschrikkende voor hem, ofschoon hij zich dat nauwelijks bekende. Bij het lezen zaten ze om Gerda's bed; Jan op de ene rand, Jaapje aan de overzijde, Dina stijf op een stoel tegen de muur. Eens, vlak voordat Jan beginnen zou, vroeg Jaapje zijn moeder:

‘'t Is toch niet echt waar, moetje? Dat die kindertjes verdronken zijn?’

Hij tobde over de kinderen van de Israëlieten, die in de Nijl geworpen moesten worden. De kleine Mozes was gered, dat was dus in orde. Maar vóór die tijd en later konden er wel kinderen in de Nijl gegooid zijn, die verdronken waren, en dat nam Jaapje niet. Hij wilde zekerheid, dat de

[p. 184]

Farao nooit één kindje te pakken had gekregen om te verdrinken. Als dat eens werkelijk gebeurd was! Het mondje zou vol water zijn gelopen, het kindje zou zijn gaan proesten en snuiven, op 't laatst zou het zijn gestikt, gruwelijk.

‘Ik weet 't niet jochie, er staat niets van in de Bijbel.’

Hij keek haar strak aan.

‘Wat dénk u?’

Gerda zag niet naar haar zoon en poogde een eerlijk antwoord te vinden.

‘Ik denk dat er wel es een verdronken is, vent.’

Hij keek haar teleurgesteld aan, bijna met afkeer; Gerda merkte het.

‘Ze hebben 't natuurlijk wel even benauwd gehad, maar ze zijn allemaal naar de hemel gegaan.’

Haar antwoord stond haarzelve maar ten halve aan, en ze schrok even van Jaapje's gezicht: er leek een gemelijke trek op te liggen.

Hij had er die middag een gesprek met Dina over. Zij meende dat de slechte Farao heel wat kindertjes had laten verdrinken, en daarom zou hij later wel een erge benauwde dood hebben gehad: toen hij stierf op z'n mooie bed in 't paleis kwamen al de gezichies van die kleine stumpers hem in de gedachte, en dat was verschrikkelijk.

‘Maar die kindertjes hebben geen benauwd ogenblik gehad, want als je in 't water ligt, hoor je een klok slaan, heel mooi. En dan wor je koud en slaperig en sterf je zonder dat je 't merkt.’

Jaapje vond dit een prachtoplossing, hij was helemaal opgelucht.

‘Dan moeste we eigelijk alle zieke mense die niet meer beter kunne worde in 't water gooie, hè Dien? Dan sterve ze plezierig.’

Dina was zeer geschokt.

‘Ben je nou mal, jongen, wou jij alle zieke stakkers in 't water gooien? In vin dat jij rare ideeën heb hoor.’

Dat vond Jaapje ook wel, vooral toen hij bedacht dat ze moeder dan ook in 't water zouden gooien, want ze zei wel eens tegen vader dat ze niet meer beter zou worden. Toen ging hij Dina's oplossing betwijfelen en besloot tot een nauwgezet onderzoek.

‘Heb jij wel es in 't water gelegen, Dien?’

‘Gelukkig niet, ik heb alleen es een paar natte voeten gehaald, en dat was meer as voldoende, ik heb t'r ook stevig voor op me kop gekregen.’

‘Hoe weet je dat dan, van die klok?’

‘Hè? Ach, jonge, dat weet toch zeker iedereen, teminste die een beetje ouwer is geworden. Mensen die in 't water hebbe gelegen en d'r weer uitgehaald zijn, hebben 't zeker verteld.’

‘Oooooooo, maar daar heb je niks an, die zijn niet helemáál verdronke!’

‘Nee, natuurlijk, dan kan je dr' niks meer van vertellen.’

Dat moest Jaapje erkennen. Hij besloot dat Dina's oplossing best helemaal fout kon zijn, er was niemand die 't zeker wist.

Op een middag, toen Gerda zich te moe voelde voor 't gezelschap van haar kleine zoon, las Dina hem voor uit het tweede deel van de kinderbijbel.

[p. 185]

Bij het verhaal van de kindermoord te Bethlehem was Jaapje niet te houden. Hij riep heel kwaad:

‘Dat staat vast niet in de Bijbel, dat is nóóit gebeurd, ik wil 't niet!’

‘Wát wou je me zeggen? Dan zal ik 't wel uit de grote-mense-Bijbel voorlezen,’ zei Dina verontwaardigd. Ze zocht lang en kreeg een rood hoofd. Toen had ze het gevonden en las langzaam, met de vinger bijwijzende:

‘Als Herodes zag, dat hij van de wijzen bedrogen was, toen werd hij zeer toornig, en enigen afgezonden hebbende, heeft hij omgebracht al de kinderen, die binnen Bethlehem en deszelfs landpalen waren, van twee jaren oud en daaronder, naar den tijd, dien hij van de wijzen naarstiglijk onderzocht had.’

Dina legde de Bijbel open voor zich op tafel en sprak nadrukkelijk:

‘Nou!’

Jaapje keek haar een beetje spottend aan en zei:

‘'t Kunnen best allemaal meisjes geweest zijn.’

Maar Dina liet zich niet nemen.

‘Geen babbelegoechies, Jaap, d'r staat “kinderen”, en voor mijn part zijn 't allemaal meisjes geweest, zijn dat soms géén kinderen?’