De zonde van Jan der Kindere

(1952)–K.J. Popma– rechtenstatus


XI Jan stak een verse pijp op en staarde naar zijn kleine dochter. Ze zat in het loophek met haar kapot speelgoed. Ze was tevreden, en brabbelde onverstaanbaar. Eén ding stond voor Jan vast: dit kon zo niet langer. Nel was nu behoorlijk overspannen, en zelf was hij er niet ver vandaan. De volgende morgen belde hij op het postkantoor de geneesheer-directeur van de inrichting op. ‘Met stichting Boszicht, directeur.’ ‘Met Der Kindere. Dokter, u weet wel, van de zomer is ons dochtertje drie weken in observatie geweest?’ ‘Wacht es, meneer Der Kindere zei u? Ja ja, ik weet 'et, hoe gaat 'et met de kleine meid?’ ‘'t Wordt volstrekt onmogelijk, dokter, ik wilde niet langer wachten, kan ik haar van de week brengen?’ ‘Zo. Ja zeker, elke dag dat u wilt. Is 't veel erger geworden?’ ‘Ze schijnt soms toevallen te hebben, en er is iets gebeurd, ik vertel 't u wel als ik kom. Morgen, als het niet glad is; de bus rijdt niet, misschien huur ik een autootje, maar ik moet wachten tot de wegen minder glad zijn.’ ‘Best, meneer Der Kindere, dan zie ik u wel verschijnen. Hoe is 't met mevrouw?’ ‘Gaat nogal, we verwachten een kleine, ze is niet thuis momenteel.’ ‘Ik begrijp 'et.’ ‘Wat moet ik meebrengen? Kleertjes en zo?’ ‘Ja, da's goed, en als u speelgoed heeft waar ze aan hecht, brengt u dat dan mee.’ ‘Allemaal kapot.’ ‘Vanzelf, maar brengt u dat toch maar mee, voor de eerste dagen, ziet u?’ ‘En haar slaapzakken en banden en zo?’ ‘Nee, da's niet nodig, dat soort spullen hebben we hier wel.’ ‘Dus morgen of overmorgen, in elk geval zo gauw als ik kan.’ ‘Best. Houd u stevig, het is de enige oplossing, dat begrijpt u zelf wel. So long, meneer Der Kindere.’ ‘Dag, dokter.’ Dr Bremmen legde de haak neer en nam de huistelefoon. ‘Met kinderpaviljoen.’
[pagina 152]
Hij noteerde de naam Der Kindere, meisje, vier jaar ongeveer. ‘Is u daar, zuster? Weet u nog, dat kleine meisje van die meneer en mevrouw Der Kindere, zo'n klein vrouwtje?’ ‘Zeker, dokter. Komt de kleine meid voor goed?’ ‘Precies.’ ‘Juist. Nou, wat heb ik u gezegd? Vóór het nieuwe jaar.’ ‘Inderdaad. 't Is maar goed, dat ik niet heb gewed.’ Nel maakte twee koffers met kleertjes klaar en een kartonnen doos met speelgoed, het deerlijk verminkte speelgoed van Lineke. In de middag van de volgende dag begon het te dooien. Jan huurde een auto tegen de volgende morgen. De chauffeur borg de koffers en de doos achterin. Nel en Jan stapten met Lineke tussen zich in naar de auto. Lineke huppelde blij. Ze lieten haar tussen zich in staan. Ze juichte met een lage stem toen de auto in beweging kwam. Na een half uurtje nam Nel Lineke op schoot. ‘Nou ga je van ons weg, kleine schat. Ach lieverd, had ik je maar altijd bij me kunnen houden.’ Jan beet op zijn wang. ‘Nel, je kracht is geen stenen kracht en je vlees is geen staal.’ ‘Wat zeg je nou?’ ‘Dat staat in 't boek Job: is mijn kracht stenen kracht? is mijn vlees staal?’ Nel pakte zijn hand in een sterke greep. Ja, ik begrijp 'et, 't is de enige oplossing. Ger weet het nog niet. Dit is wel een sombere tocht. 't Is als een gang naar het kerkhof. Vader is begraven, en het eerste kindje. Dit is droeviger dan beide. De dag van vaders begrafenis was droefheid, maar dit is erger. Toen was er de vrede. Naar Nel te zien, is dat vrede? Nou weet ik het niet meer. Dit is droefheid, maar er is geen vrede bij. Het is bitter, erg bitter. De Almachtige heeft ons bitterheid aangedaan. En Ger weet het nog niet. Kleine meid, wat heb je een verwoesting aangericht, op je onnozele levensweg. Je staat jezelf in de weg, schat, je brengt jezelf om, mijn kind, mijn kind. Dat de eeuwige Vader van onze Here Jezus Christus mijn God en Vader is, op Welke ik alzo vertrouw, dat ik niet twijfel, of Hij zal mij met alle nooddruft des lichaams en der ziele verzorgen, en ook al het kwaad, dat Hij mij in dit jammerdal toeschikt, mij ten beste keren, omdat Hij zulks doen kan als een almachtig God, en ook doen wil als een getrouw Vader. Alle kwaad. Alle kwaad dat Hij Lineke en Gerda en Nel en mij in dit jammerdal toeschikt. Alle kwaad.

Vorige Volgende

XI