De zonde van Jan der Kindere

XVIII

In deze jaren ontmoetten Nel en Jan elkaar maar zelden en niet anders dan terloops. Nel had haar voornemen om in een Kerstvacantie haar broer en schoonzuster te bezoeken niet uitgevoerd, hoewel ze dit evenmin had gemeden. Maar het scheen wel dat hun levens zozeer uiteenliepen, dat er voor zulk een ontmoeting geen plaats was. De meeste vacanties bleven Jan en Gerda thuis en wijdde hij zich aan de studie. Een enkele maal kwamen vader en moeder logeren, maar voor niet langer dan een paar dagen. Nel bleef bij haar oom en tante, ook toen tante er eindelijk toe kwam op te staan en, geleidelijk aan, iets in de huishouding te doen. Ze was zwijgzaam en schrikachtig geworden. Oom besloot een groter huis te huren om zijn vrouw het eigen huisje, waarin ze haar kwaal had opgelopen, te doen vergeten. Daartoe was Nels medewerking onmisbaar, want in het grotere huis zouden ze kamers verhuren. Zo kwam tante in een geheel andere omgeving met minder vertrouwde muren en vertrekken. Op de lange duur bleek het haar goed te doen; de dagelijkse omgang met haar huurders, twee onderwijzeressen en een kantoorbediende van middelbare leeftijd, deed haar op de duur uit haar moeilijke schuwheid komen.

Die jaren had Nel druk werk. Het beviel haar wel; ze had behoefte aan een goed bezette werkdag, en haar zorg voor tante zou ze niet graag hebben gemist.

Oom daarentegen kon niet wennen aan de nieuwe omgeving. Maar hij schikte zich zo goed en zo kwaad als het ging. De gezondheid van zijn vrouw, zo meende hij, was meer waard dan zijn eigen gevoeligheden, die hij kinderachtig vond.

Het bejaarde echtpaar aan wie oom zijn eigen huisje had verhuurd nodigde hem en zijn vrouw eens op verjaarsvisite. Het bleek dat ze de enige gasten waren, en de verjarende vrouw bracht een onderwerp op het tapijt, dat haar blijkbaar hoog zat. Ze hadden wel gemerkt, haar man en zij, dat oom erg op zijn huisje gesteld was. Daarom wilden ze hem in geen geval in de weg staan; als hij graag weer in zijn eigen huis wilde wonen, moest hij het beslist doen.

Oom was geroerd door het aanbod. Hij trachtte hiervan geen blijk te

[p. 71]

geven en zeide enkel, dat hij daar natuurlijk eerst es over moest nadenken en met zijn vrouw over praten. Tante zei niets, maar scheen wel door deze mogelijkheid aangelokt. Ze besloot haar man aan te sporen het gulle aanbod te aanvaarden. Het was mooi van de vrienden: niet licht kregen ze zelf een huisje, zo geschikt voor een paar oude mensen.

Het was een kille dag, oom vatte op de thuisweg kou. De volgende dag bleef hij op bed; het bleek dat hij longontsteking had. Een week later stierf hij. Tijdens zijn ziekte sprak hij weinig. Enkele uren voor zijn dood had hij een kort, rustig gesprek met tante. Hij keek haar aan met een verlegen glimlach.

‘Ik dacht nog wel, dat er maar één echt huis was, Door, maar de Schrift zeit van vele woningen.’