De zonde van Jan der Kindere

XI

Jan kwam uitgerust op school. Hij zou dit jaar met de hoofdacte beginnen. Hij had zich voorgenomen met belijdenis doen niet te wachten.

Elke Zaterdag bracht hij Gerda naar het station. Ze kusten elkaar in de wachtkamer, mits er niemand te zien was. Toen de middagen donkerder werden, gaf hij haar een arm op weg naar de trein.

Op een avond in September wandelden Nel en Den Donkelaar even buiten de stad. Nel vroeg zich af of ze de kracht zou hebben hem teleur te stellen. Den Donkelaar vertelde over zijn bedrijf. Hij zou misschien een paar varkens gaan houden. Dat had hij nooit gedaan en hij hield er ook niet van. Maar het was niet onverstandig. Het was of het vooruitzicht van de varkens Nel over haar laatste aarzeling heen hielp. Ze hield zich voor, dat ze

[p. 58]

wel onaangenamer karweitjes had opgeknapt. Toen begreep ze nooit vrouw Den Donkelaar te kunnen worden. Ze kwamen aan het begin van haar straat. Och, bedacht Nel, het hoefde niet veel woorden te kosten.

‘Den Donkelaar, het spijt me, ik kan niet, ik kan niet...’

Het scheen hem niet te overvallen. Hij zei zeer rustig:

‘Nou meidje, as 'et nie kan, dan kan 'et nie.’

Nel had tranen in de ogen; Den Donkelaar wandelde kalm naar huis. Mietje zat in de keuken en had een pot koffie gereed. Hij nam zijn kopje mee naar de kamer. Mietje keek hem verwonderd na, maar zei niets.

Den Donkelaar zette de dampende kop op tafel en haalde het kistje sigaren uit de kast. Hij ging op zijn gemak in de stoel zitten. Toen hij de eerste rookwolk uitblies, zei hij in zijn hart:

‘Here, ik ben maar een domme man, ik dacht dat U me dit deerntje zou geven, maar U ben alleen wijs.’

Mietje kwam even voorzichtig om de hoek van de deur kijken. Hij zag haar niet.